Little Barrier Island

Little Barrier Island, czyli Hauturu w języku Māori, leży u północno-wschodnich wybrzeży nowozelandzkiej Wyspy Północnej. Położona 80 kilometrów na północ od Auckland, wyspa jest oddzielona od stałego lądu na zachodzie Kanałem Jellicoe, a od większej Wielkiej Wyspy Barierowej na wschodzie Kanałem Cradock. Te dwie trafnie nazwane wyspy chronią Zatokę Hauraki przed wieloma sztormami Oceanu Spokojnego.

Wyspa została zasiedlona przez Māori między 1350 a 1650 rokiem i była przez nich zamieszkiwana do czasu, gdy w 1897 roku rząd Nowej Zelandii ogłosił ją rezerwatem dzikiej przyrody. Odkąd wyspa znalazła się pod kontrolą rządu, dostęp do niej jest ograniczony, a na wyspie mieszka tylko kilku strażników. W języku Māori nazwa wyspy oznacza "miejsce odpoczynku wytrwałych bryz". Wraz z większą sąsiednią Great Barrier, wyspa otrzymała swoją angielską nazwę od kapitana Jamesa Cooka w 1769 roku.

Wyspa jest rezerwatem przyrody, który został opisany przez MBIE jako "najbardziej nienaruszony ekosystem w Nowej Zelandii". Jednak zarówno Maorysi, jak i europejscy osadnicy wprowadzili tu kilka gatunków inwazyjnych, w tym koty, które były niszczycielskie dla lokalnych gatunków małych ptaków i gadów, dopóki nie zostały wytępione w okresie od lipca 1977 do czerwca 1980 roku w ramach prawdopodobnie najdroższego programu zwalczania szkodników w Nowej Zelandii.