Łasica górska

Gronostaj górski, znany również jako łasiczka bladobrzucha, łasica ałtajska lub solongoi, to fascynujący gatunek, doskonale przystosowany do życia w wysokogórskich środowiskach, takich jak skaliste tundry i trawiaste lasy. Te zwierzęta zamieszkują obszary od Kazachstanu i Tybetu po Himalaje, Mongolię, północno-wschodnie Chiny i południową Syberię. Ladakh w Indiach jest jednym z ich częstszych siedlisk. Niestety, według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), gronostaj górski jest klasyfikowany jako gatunek bliski zagrożenia, głównie z powodu utraty siedlisk i zasobów.

Opis:

Łasica ałtajska wykazuje niewielki dymorfizm płciowy - samce są nieco większe od samic. Zmienność koloru futra tych łasic zależy od pory roku: latem jest szaro-brązowe, a zimą ciemnożółte. Brzuchy mają blado-żółte do kremowo-białych, a ogony czasami mają bardziej czerwonawy odcień w porównaniu do grzbietów.

Rozmnażanie:

Gronostaje górskie rozmnażają się raz w roku, a okres ciąży wynosi od 30 do 49 dni. Zazwyczaj mają mioty od jednego do ośmiu młodych, które rodzą się bezradne i całkowicie zależne od matki, aż do momentu, gdy staną się samodzielne.

Zachowanie:

Te łasice są zwinne wspinacze, szybkie biegacze i sprawne pływaki. Chociaż są głównie nocne, czasami można je zobaczyć polujące w ciągu dnia. Komunikują się za pomocą sygnałów wizualnych i wokalizacji, a w razie zagrożenia wydają dźwięki ostrzegawcze i emitują zapachy.

Zwyczaje żywieniowe:

Gronostaje górskie są ścisłymi mięsożercami. Ich dieta składa się głównie z pik i norników, ale jedzą także inne małe ssaki, ptaki, gady, ryby i owady.

Zagrożenia i ochrona:

Gronostaje górskie stoją w obliczu wielu zagrożeń, takich jak zmiany siedlisk, rozwój infrastruktury, wzrost ruchu drogowego i nadmierny wypas zwierząt gospodarskich. Prowadzone są różnorodne działania ochronne na rzecz tych zwierząt. Są one wymienione w załącznikach CITES oraz w indyjskiej Ustawie o ochronie przyrody. Rezerwaty przyrody, takie jak Zachodni Rezerwat Przyrody Ałtaj w Kazachstanie, odgrywają kluczową rolę w ochronie tych łasic i ich siedlisk. Programy ochrony stosowane dla pokrewnych gatunków, takich jak norka europejska, obejmują hodowlę w niewoli i reintrodukcję do naturalnego środowiska.