Żabiru amerykański

Jabiru to imponująco duży bocian, który występuje w Amerykach, od Meksyku aż po Argentynę. Czasami można go także spotkać w Stanach Zjednoczonych. Szczególnie liczny jest w regionach takich jak Pantanal w Brazylii oraz Wschodni Chaco w Paragwaju.

Co ciekawe, jabiru jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju, a jego nazwa w języku Tupi-Guaraní oznacza "spuchnięta szyja". Po raz pierwszy został opisany w 1819 roku i ma kilku bliskich krewnych w Starym Świecie. W języku portugalskim nosi wiele różnych nazw.

Jabiru jest najwyższym latającym ptakiem w Ameryce Południowej i Centralnej. Znany jest ze swojej imponującej rozpiętości skrzydeł oraz wyraźnych różnic między samcami a samicami. Jeśli chodzi o dietę, ten ptak głównie żywi się rybami, mięczakami i płazami, ale jest niewybredny—zjada również gady, jaja ptaków, a nawet padlinę.

Jabiru są społecznymi gniazdownikami, często zakładającymi gniazda w pobliżu zbiorników wodnych w grupach. Oboje rodzice na zmianę wysiadują jaja, a następnie opiekują się młodymi przez długi czas po wykluciu. Chociaż nie są zbyt liczne, jabiru są obecnie klasyfikowane jako gatunek najmniejszej troski w kontekście ochrony.

Ochrona jabiru jest zapewniona w kilku miejscach, w tym w Belize, a także objęta amerykańską ustawą o ochronie ptaków wędrownych. Pomimo szerokiego zasięgu, trwają ciągłe wysiłki mające na celu monitorowanie i ochronę populacji jabiru.