South African Lipizzaners
Fakty i informacje praktyczne
South African Lipizzaners to nazwa akademii jeździeckiej, która działa według modelu klasycznego w Kyalami, Midrand w prowincji Gauteng w Republice Południowej Afryki. W przeciwieństwie do innych klasycznych szkół jazdy konnej, tylko kobiety dosiadają i trenują 40 ogierów Lipizzaner. Publiczne występy odbywają się co tydzień w niedziele. Istnieje również stowarzyszona stadnina koni, która dostarcza konie dla akademii, a także zachowuje cenną pulę genetyczną dla stadnin europejskich.
Korzenie południowoafrykańskich lipicanerów wywodzą się od dwóch osób, które przybyły do Afryki Południowej, a urodziły się w Europie Wschodniej: hodowcy koni hrabiego Eleméra Jankovića-Bésána de Pribér-Vuchin z Węgier i trenera koni majora Jerzego Iwanowskiego z Polski.
Rodzina Jankovics-Bésán była od dawna znana jako wpływowi hodowcy koni lipicańskich. Wśród hodowanych przez nich zwierząt był Tulipan, założyciel linii założycielskiej o tej samej nazwie. Zachowali także ważną gałąź linii Pluto. Około 1890 roku rodzinna stadnina w Terezovacu, będąca częścią majątku Jankovics-Bésán, została podzielona z powodu kwestii spadkowych. W związku z tym założono drugą stadninę w Cabunie, niedaleko Terezovaca. Po rozstrzygnięciu pod koniec lat 20. kolejnego sporu o słowiańskie dobra Jankovics-Bésánów, hodowla koni została przeniesiona do Öreglak na Węgrzech. W 1944 r. właściciel stadniny, hrabia Jankovics-Bésán, został zmuszony do ucieczki z Węgier w związku z wkroczeniem Armii Czerwonej. Wyjechał z ośmioma lipicanami: sześcioma klaczami i dwoma ogierami. Najpierw udał się do Sünching w Niemczech, gdzie znajdowała się stadnina jego rodziców, a następnie uciekł z końmi do Dorset w Anglii, docierając na Boże Narodzenie 1946 roku do posiadłości lorda Digby. Następnie, w grudniu 1948 r. Jankovics-Bésán przywiózł konie do RPA, gdzie osiadł w Mooi River w KwaZulu-Natal.
Gauteng