Czapla złotawa

Czapla złotawa, czapelka złotawa – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• B. ibis ibis – czapla złotawa – Afryka, południowa Europa, Azja Mniejsza i Bliski Wschód po Morze Kaspijskie. Introdukowana około 1910 roku w Ameryce Południowej rozpoczęła ekspansję, około 1930 r. kolonizując w szybkim tempie obszary o ciepłym klimacie Ameryki Południowej i Północnej. Np. w 1956 na Florydzie było już około 6000 par lęgowych.

Do Polski zalatuje (do 2016 roku włącznie stwierdzono ją 19 razy).

• B. ibis coromandus – czapla złotoszyja – południowa i wschodnia Azja, Australazja. Przez niektórych autorów uznawana za osobny gatunek.

Gatunek inwazyjny.

Cechy gatunku

Upierzenie białe, z żółtym czubem na głowie, żółtą piersią i częścią grzbietu. Nogi i dziób czerwone.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 48–52 cmrozpiętość skrzydeł 90–95 cmmasa ciała ok. 300–400 g

Biotop

Bagna, pola ryżowe, łąki, sawanny i inne środowiska. Jest słabiej związana z wodą niż inne gatunki czapli. Często towarzyszy stadom dużych ssaków.

Gniazdo

Na drzewie, krzewie lub w trzcinach. Tworzy zwarte kolonie, często w towarzystwie innych gatunków czapli.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2 do 5 błękitnych jaj: w kwietniu – maju w Ameryce Północnej, kwietniu – czerwcu w Eurazji, wrześniu – lutym w Australii, a w różnych porach roku w strefie równikowej.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres 21–24 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 45 dniach.

Pożywienie

Głównie owady, które są wypłaszane z trawy przez duże zwierzęta.