Nikolo-Korelsky Monastery, Siewierodwińsk

Klasztor Nikoło-Koreolski to rosyjski klasztor prawosławny w Sewerodwińsku.

Uważa się, że klasztor ten został założony przez św. Eufemiusza, prawosławnego misjonarza na ziemiach karelskich. W 1419 r. Szwedzi spalili klasztor Nikoło-Koreolski. Opactwo stało w ruinie do 1471 r. kiedy to dwóch synów Marfy Boreckiej zginęło podczas gwałtownej burzy, a ich ciała dwanaście dni później wyłowiono na plaży w pobliżu klasztoru. Za namową Boreckiej klasztor odrestaurowano i pochowano w nim jej synów.

24 sierpnia 1553 r. statek Richarda Chancellora dotarł do osady górnictwa solnego Nenoksa, która do dziś słynie z tradycyjnej architektury drewnianej. Brytyjscy żeglarze udali się do klasztoru Nikolo-Korelskiego, gdzie zaskoczyła ich wspólnota "żeglarzy w sutannach" i molo wystarczająco duże, by pomieścić kilka statków. Mikołajowi, świętemu patronowi żeglarzy, poświęcono główny kościół tej niezwykłej placówki, dlatego na XVI-wiecznych mapach angielskich całe Morze Białe zyskało nazwę "St. Nicholas Bay".

Klasztor Nikoło-Karelski rozkwitł po powstaniu Kompanii Moskiewskiej, ponieważ przez tutejszy port przechodziła większość ich handlu. Pod koniec 1613 r. kompleks został zdobyty i splądrowany przez polsko-litewskich włóczęgów Lisowczyków. W sierpniu 1618 r. port odwiedził Jan Tradescant starszy, który przeprowadził badania wyspy położonej naprzeciwko klasztoru.

Zachowane budynki klasztoru powstały pod koniec okresu moskiewskiego. W latach 1670-74 zbudowano pięciokopułową katedrę św. Mikołaja, poprzedzoną kościołem Wniebowzięcia NMP, z którym łączy ją galeria. Kilkadziesiąt lat później mury i wieże zbudowano z drewna; najlepiej zachowana z nich została wywieziona przez Sowietów do Kołomienska w Moskwie, gdzie można ją oglądać do dziś.

Po rewolucji klasztor został zlikwidowany. XVII-wieczne budynki klasztoru Nikoło-Korelowskiego zostały zaadaptowane i są nadal wykorzystywane do celów stoczniowych.