Fedoskino miniature

Miniatura Fedoskino to tradycyjna rosyjska miniatura lakowa malowana na papier-mache, nazwana tak od swojego pierwotnego ośrodka Fedoskino, starej wsi pod Moskwą szeroko znanej od końca XVIII wieku. Współczesne malarstwo fedoskino zachowuje cechy charakterystyczne dla rosyjskiej sztuki ludowej.

Charakterystyczną cechą miniatur Fedoskino jest użycie farby olejnej, zazwyczaj nakładanej w wielu warstwach, a także zastosowanie masy perłowej, czystego złota lub srebrnych listków pod fragmentami tła, aby uzyskać efekt mieniącego się blasku lub srebrzystej iskry. Wiele pudełek jest malowanych wewnątrz i na zewnątrz w imitację skorupy żółwia, kory brzozowej, mahoniu lub tartanu.

Okres świetności fedoskino-miniatury przypada na drugą połowę XIX wieku, a dzieła z tego czasu są nazywane "lukutinami", od nazwiska kupców Łukutinów, którzy w tym czasie byli właścicielami fabryki w Fedoskinie. Piotr Lutukin odziedziczył fabrykę w 1824 roku i pozostawała ona w rękach rodziny do 1904 roku. Po krótkim okresie, kiedy fabryka znajdowała się w rękach byłych pracowników Lutukina, praktycznie przestała działać aż do czasów po rewolucji, kiedy to w 1923 roku wyroby z Fedoskina zostały nagrodzone dyplomem za "wybitne umiejętności artystyczne" na Ogólnozwiązkowej Wystawie Produktów Rolnych, Przemysłowych i Kulturalnych, która odbyła się w tym samym roku w Moskwie. Niektórzy z rzemieślników fabryki mieli wykształcenie artystyczne, a wielu z nich wywodziło się z pracowni malowania ikon.

Otwarcie w 1931 roku w Fedoskino szkoły zawodowej malarstwa miniaturowego zapewniło utrwalenie tej formy sztuki, co pozwoliło na jej dalszy rozwój w następnych latach. Pod względem stylistycznym wytwórnia w Fedoskino różni się od innych szkół miniaturowego malarstwa lakowego: pałuckiej, msterskiej i kołtuńskiej.

Popularnymi motywami w miniaturze fedoskino są: picie herbaty z samowara, trojaki oraz sceny z życia rosyjskich chłopów.