Tiversk

Tiversk lub Tiurinlinna to miejsce starożytnej osady karelskiej i zrujnowanej fortyfikacji w pobliżu Melnikowa w Przesmyku Karelskim. Fortyfikacja była używana na różnych etapach historii i była również opisywana jako wioska. W miejscu tym znajdowała się wyspa na rzece Vuoksi, która po 1857 roku stała się półwyspem, w pobliżu bystrzy. Wyspa ma około 240 metrów długości i 80 metrów szerokości.

Najstarsze znaleziska wskazujące na osadnictwo na tym terenie datowane są na lata 500BC-300AD. Niektórzy badacze doszli do wniosku, że miejsce to służyło jako fortyfikacja w XI wieku, a być może nawet wcześniej. Anatolij Kirpichnikow twierdzi, że fortyfikacja została założona pod koniec lat trzydziestych XIII wieku. Archeolodzy znaleźli kamienne fundamenty 19 budynków o rozmiarach od 4 na 5 metrów do 8 na 7 metrów. Znaleziono także jeden znacznie większy budynek o powierzchni 300 metrów kwadratowych z paleniskiem pośrodku.

Traktat z Nöteborga ustanowił granicę nowogrodzko-szwedzką w bezpośrednim sąsiedztwie i pozostawił fort po stronie nowogrodzkiej. Kirpichnikow uważa, że Karelian Vallittu, który władał twierdzą Korela, zaczął budować Tiversk po zawarciu traktatu. Pierwsza wzmianka o forcie pojawia się w kronice Nikona w 1404 r. kiedy to osada została przyznana księciu smoleńskiemu Jurijowi jako apanaże. Siedem lat później fort został splądrowany i zniszczony przez Szwedów podczas jednej z wojen szwedzko-nowogrodzkich.

Stanowisko Tiversk zostało po raz pierwszy zidentyfikowane i opisane przez Jacoba Groota w 1847 roku. W latach 1888-1891 wykopaliska prowadzili Hjalmar Appelgren, Theodor Schwindt i Alfred Hackman, w 1971 r. Anatolij Kirpichnikow, a w latach 1971-1974 Swietłana Kochkurkina. Większość pozostałości datowana jest na koniec XIII do początku XV wieku. W 1890 roku prace archeologiczne ujawniły skarb srebrnych monet arabskich z XIII-XV wieku. Odkryto również pozostałości datowane na X - początek XII wieku. Wały i kamienne mury osady miały grubość od 4,5 do 7 metrów.