Kozica tatrzańska

Kozica tatrzańska, unikalny podgatunek z rodzaju Rupicapra, zamieszkuje Tatry na terenie Słowacji i Polski. Na przestrzeni lat jej populacja doświadczała licznych wahań, szczególnie w czasie obu wojen światowych. W 1964 roku słowacka część Tatr mogła się poszczycić populacją liczącą 940 osobników. Jednakże pod koniec XX wieku liczba kozic drastycznie spadła.

Aby przeciwdziałać temu spadkowi, w 2001 roku rozpoczęto pięcioletni program ochronny. Skupiał się on na ochronie siedlisk, wprowadzeniu surowych przepisów przeciwdziałających kłusownictwu oraz zarządzaniu wpływem turystyki. Dzięki tym działaniom populacja kozic tatrzańskich wzrosła, osiągając historyczne maksimum do 2018 roku.

W 2006 roku Tatrzański Park Narodowy na Słowacji był domem dla 371 kozic, w tym 72 młodych. Polski Tatrzański Park Narodowy miał wówczas 117 kozic, w tym 27 młodych. Do 2010 roku liczby te znacznie się poprawiły: na Słowacji było 841 kozic, w tym 74 młode, a w Polsce 142 kozice, w tym 17 młodych, co zbliżało się do szczytowych liczebności zarejestrowanych w 1964 roku.

Podejmowano również próby wprowadzenia kozicy tatrzańskiej do Niżnych Tatr w latach 1969-1976. Jednak niedawne badania DNA wykazały, że te kozice skrzyżowały się z kozicą alpejską, co sprawia, że populacja w Niżnych Tatrach jest genetycznie nieczysta. W rezultacie nie są one już uznawane za wiarygodną rezerwową populację dla prawdziwej kozicy tatrzańskiej.