Hockley Forge and Mill, Park Stanowy Patapsco Valley

Kuźnia i młyn Hockley to zbiór budynków przemysłowych z epoki kolonialnej położonych nad rzeką Patapsco w pobliżu współczesnego Elkridge w stanie Maryland. Położony u ujścia rzeki, teren jest płaski i rozciąga się wzdłuż doliny rzeki Patapsco, ze stromymi wałami po obu stronach. W szczytowym okresie swojego istnienia, w XIX wieku, na tym terenie znajdowało się ponad 30 budynków przemysłowych.

Początkowo miejsce to było skrzyżowaniem Patapsco ze "starą drogą Indian" wytyczoną przez Olivera Cromwella w 1734 roku. W 1760 r. teren kuźni został zbadany przez Edwarda Norwooda, a sama kuźnia została założona 14 czerwca przez Charlesa Carrolla z Carrollton jako "Baltimore Company". Innymi wspólnikami byli Charles Carroll z Duddington, Daniel i Walter Dulany, Charles Carroll i Benjamin Tasker, Sr. który prowadził także dwie inne kuźnie. W kuźniach, obsługiwanych przez niewolników, produkowano towary, które miały zastąpić te importowane z Anglii.

Kiedy w kwietniu 1772 r. spłonęła stara kuźnia w Baltimore, niewolnicy zostali wysłani do pracy w kuźni Hockley.

W 1781 r. stan Maryland przejął firmę należącą niegdyś częściowo do dwóch kuzynów Dulany, którzy byli lojalni wobec Brytyjczyków. Dan Dulany z Baltimore posiadał pozostałe udziały w kuźni i zwrócił się do stanu z prośbą o zwrot utraconej wartości w związku ze stratami poniesionymi przez lojalistów w wojnie kolonialnej. Powołał się na fakt, że w owym czasie kuźnia miała 100 akrów i była obsługiwana przez 98 niewolników, których wartość szacowano na 40 funtów każdy.

Praca kuźni była uzależniona od zmniejszających się dostaw węgla i drewna, co spowodowało, że w 1783 r. zakład został zamknięty. W 1794 r. Christopher Johnston kupił posiadłość, a w 1807 r. sprzedał urządzenia z walcowni do cięcia wzdłużnego George'owi Elliottowi do jego walcowni górniczej. Nieruchomość została sprzedana na aukcji 16 września 1819 roku, odnowiona przez rodziny Carroll i Oliver, a następnie odsprzedana w 1822 roku. John McKim Jr. uruchomił dużą gorzelnię, która przestała działać w 1833 roku, kiedy rozpoczęto budowę wiaduktu Thomas Viaduct. Młyn był nadal eksploatowany przez George'a T. Worthingtona, aż do pożaru w 1856 roku. W 1868 roku wielka powódź uszkodziła czteropiętrowy młyn. Rodzina Leveringów nabyła teren i sprzedała go w 1876 roku Viaduct Manufacturing Company. Ulica biegnąca przez ten teren nosi obecnie nazwę Levering Avenue. W latach 1906-1910 pomieszczenie o wymiarach 20 na 30 stóp było wynajmowane Marionowi B. Davisowi, który produkował mosiężne gwinty śrub i gniazda do samochodów dostarczanych konno i dorożkami. Firma Viaduct Company produkowała na miejscu urządzenia telegraficzne do czasu jej zamknięcia w 1914 roku.

Od 1914 r. większość pozostałych budynków została zburzona lub zniszczona przez pożar czy powódź.