Jackson Volcano, Jackson

Wulkan Jackson to wygasły wulkan znajdujący się 2 900 stóp pod miastem Jackson w stanie Mississippi, pod Koloseum Mississippi. Wypiętrzony teren wokół wulkanu tworzy kopułę Jackson Dome, obszar gęstej skały wyraźnie zauważalny w lokalnych pomiarach grawitacyjnych. E.W. Hilgard opublikował swoją teorię antykliny pod Jackson w 1860 roku na podstawie obserwacji warstw powierzchniowych. Kopuła zawiera stosunkowo czysty dwutlenek węgla, który jest wykorzystywany do produkcji ropy naftowej na polach naftowych na Wybrzeżu Zatoki Perskiej. Dane dotyczące gazów szlachetnych sugerują pochodzenie z płaszcza i datują intruzję Jackson Dome na 70 mln lat. Geolodzy mają dowody na powtarzające się wypiętrzenia, którym towarzyszyły intruzje wałów i wyrzuty wulkaniczne, erozja i sedymentacja, a jedna rafa koralowa rozwinęła się podczas zatopienia. Duża część ropy naftowej znajdującej się na szczycie kopuły ulotniła się podczas późnego wypiętrzenia, ale w 1934 r. wykonano ponad sto odwiertów.

Uważa się, że wulkan Jackson nie istnieje od co najmniej 66 milionów lat. Jedna z hipotez mówi, że wulkan Jackson i związana z nim aktywność iglasta w Mississippi były wynikiem przejścia płyty północnoamerykańskiej nad gorącym punktem bermudzkim 66 mln lat temu. Alternatywnie, wulkanizm mógł być częścią ogólnoświatowej erupcji napędzanej przez superwulkany, podobnej do warunków, które stworzyły Pułapki Dekanatu i Pułapki Syberyjskie.

Wulkan jest jednym z czterech wewnętrznych miast w Stanach Zjednoczonych. Pozostałe to Diamond Head w Honolulu na Hawajach, Pilot Butte w Bend w stanie Oregon oraz Mount Tabor w Portland w stanie Oregon. Wulkan został odkryty w 1819 roku.