Black Hills Gold Rush, Lead

Gorączka złota na Czarnych Wzgórzach miała miejsce na Terytorium Dakoty w Stanach Zjednoczonych. Rozpoczęła się w 1874 r. po wyprawie Custera, a szczyt osiągnęła w latach 1876-77.

Pogłoski i słabo udokumentowane doniesienia o złocie w Czarnych Wzgórzach sięgają początków XIX wieku. W latach 60. XIX wieku rzymskokatolicki misjonarz ojciec De Smet podobno widział Indian Siuksów niosących złoto, o którym mówili mu, że pochodzi z Czarnych Wzgórz.

Przed gorączką złota Czarne Wzgórza były wykorzystywane przez rdzennych Amerykanów. Rząd Stanów Zjednoczonych uznał Czarne Wzgórza za własność Siuksów na mocy traktatu z Laramie z 1868 roku. Mimo że znajdowały się na terytorium rdzennych Amerykanów, a więc były niedostępne, biali Amerykanie coraz bardziej interesowali się możliwościami wydobywania złota na Czarnych Wzgórzach.

Poszukiwacze znaleźli złoto w 1874 roku w pobliżu dzisiejszego Custer w Południowej Dakocie, ale złoże okazało się niewielkie. Duże złoża złota w Deadwood Gulch zostały odkryte w listopadzie 1875 roku, a w 1876 roku tysiące poszukiwaczy złota przyjechało do nowego miasta Deadwood, mimo że wciąż znajdowało się ono na terenach należących do Indian.

Opowieść o pierwszym odkryciu złota w Black Hills została zakwestionowana w 1887 r. przez odkrycie czegoś, co stało się znane jako Kamień Thoena. Odkryty przez Louisa Thoena na zboczach Lookout Mountain, kamień ten miał być ostatnim testamentem Ezry Kinda, który wraz z sześcioma innymi osobami wkroczył na teren Czarnych Wzgórz w 1833 r. "zdobył całe złoto, jakie mogliśmy unieść" w czerwcu 1834 r. a następnie został "zabity przez Indian za wysokim wzgórzem". Choć może się to wydawać nieprawdopodobne, że ktoś, kto "stracił broń, nie miał co jeść i polowali na mnie Indianie", poświęciłby czas na wyrycie swojej historii w piaskowcu, istnieją potwierdzające ją dowody historyczne na istnienie grupy Ezry Kinda.

Wielu górników przybyło w górę rzeki Missouri z Kansas i ostatecznie tam powróciło.