Morgan–Manning House, Brockport

Dom Morgana-Manninga to zabytkowy dom położony w Brockport, w hrabstwie Monroe, w stanie Nowy Jork. Został zbudowany w 1854 roku i jest dwupiętrowym, murowanym budynkiem w stylu włoskim na podmurówce z kamienia wapiennego. Główna bryła o wymiarach pięć na cztery przęsła ma czterospadowy dach i kopułę. Posiada dwupiętrowe skrzydło z dachem czterospadowym i mniejszą dwupiętrową ceglaną przybudówkę, tworzącą schodkowy lub teleskopowy plan lub profil. Dom posiada również ganek o pełnej szerokości z murowanymi filarami. Wnętrze charakteryzuje się kunsztowną stolarką wewnętrzną, tynkami z epoki, witrażami i dekorowanymi sufitami. Na terenie posesji znajduje się również wozownia.

Dom został pierwotnie zbudowany dla Johna C. Ostroma, a w 1867 r. nabyli go Dayton S. Morgan i jego żona Susan Jocelyn Morgan. Dayton Morgan był lokalnym przemysłowcem, którego odlewnia, Globe Iron Works, wyprodukowała sto pierwszych zmechanizowanych żniwiarek dla Cyrusa McCormicka. Następnie pan Morgan wraz z partnerem biznesowym Williamem Seymourem wyprodukował własne, bardzo udane zmechanizowane żniwiarki. Dom pozostał w rodzinie Morganów przez prawie sto kolejnych lat. Rodzina Morganów przebudowała wiele pokoi na głównym piętrze domu w stylu późnowiktoriańskim, ozdabiając je dębowymi i wiśniowymi boazeriami i listwami oraz witrażami w oknach. Dayton Morgan zmarł w 1890 roku. Jego córka Sara Morgan wyszła za mąż za lekarza Fredericka Manninga w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Po wczesnej śmierci męża pani Manning wróciła do Brockport z młodym synem Arnoldem, który zmarł w wieku 21 lat w 1916 roku. Sara Morgan Manning pozostała w domu swoich rodziców aż do śmierci w 1964 roku, w wieku 96 lat, po katastrofalnym pożarze, który strawił dom.

Pani Manning zapisała swój dom w testamencie społeczności lokalnej. Grupa miejscowych obywateli utworzyła Towarzystwo Historyczne Zachodniego Monroe, aby odrestaurować dom, który stał się lokalnym zabytkiem, i otoczyć go opieką. Szkody powstałe w wyniku pożaru zostały naprawione, a dom jest umeblowany w sposób odzwierciedlający styl życia zamożnych mieszkańców miasteczka nad kanałem w drugiej połowie XIX wieku i w pierwszej ćwierci XX wieku. W zbiorach Towarzystwa znajduje się wiele portretów wybitnych mieszkańców miasta z XIX wieku oraz meble należące do miejscowych rodzin.

W 1991 r. wpisano go na listę National Register of Historic Places. Jest oznaczony jako punkt zainteresowania w Narodowym Korytarzu Dziedzictwa Erie Canalway przez Służbę Parków Narodowych.