Old Wethersfield, Wethersfield

Old Wethersfield, znane również jako Old Wethersfield Historic District, a historycznie znane jako Watertown lub Pyquag, to część miasta Wethersfield w stanie Connecticut, w przybliżeniu ograniczona granicami sąsiedniego miasta Hartford i miasta Rocky Hill, torami kolejowymi i drogą I-91. Miejsce pierwszej stałej osady europejsko-amerykańskiej w stanie Connecticut zostało wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków w 1970 roku.

Ziemia pod tę kolonialną osadę została nabyta od kolonii Massachusetts Bay. Na początku swojego istnienia Wethersfield służyło jako węzeł komunikacyjny na rzece Connecticut.

Old Wethersfield Historic District został utworzony na mocy statutu miasta w 1962 r. "w celu zachowania i ochrony wielu faz architektonicznych społeczności położonej nad rzeką Connecticut, która rozwijała się nieprzerwanie od 1634 r. do chwili obecnej". Osiem lat później, w 1970 roku, Old Wethersfield Historic District został wpisany do National Register of Historic Places. W wiosce znajduje się 50 domów zbudowanych przed wojną rewolucyjną oraz około 250 domów z XX wieku, z których około 100 powstało przed amerykańską wojną secesyjną.

Okręg historyczny wpisany do Krajowego Rejestru obejmuje 1200 obiektów na obszarze 1300 akrów. 100 z nich pochodzi z czasów kolonialnych. Wiele z wczesnych domów murowanych i szkieletowych zostało zbudowanych przez kapitanów morskich wokół zieleni miejskiej.

W Old Wethersfield znajdują się trzy obiekty National Historic Landmarks: Dom Buttolpha-Williamsa - 249 Broad St. Dom Josepha Webba - 211 Main St. Dom Silasa Deane'a - 203 Main St.

Innym znaczącym zabytkowym budynkiem w dzielnicy jest: Pierwszy Kościół Chrystusa, Wethersfield

Dzielnica obejmuje zieleń Wethersfield, która jest "smukłym diamentem o długości prawie pół mili".