Coleman-Franklin-Cannon Mill, Concord

Młyn Coleman-Franklin-Cannon to zabytkowy kompleks przemysłowy przy 625 Main Street SW w Concord w Karolinie Północnej. Uznany kompleks składa się z dziesięciu budynków położonych na 6,6 akrach, około 2 mile na zachód od centrum Concord. Kolejne 4,4 akra nie zostały uwzględnione. Najstarsza część młyna, obecnie jego wschodnia część, to ceglana, dwupiętrowa budowla o 14 przęsłach długości i 9 głębokościach. Na terenie zabytkowym znajdują się również budynki mieszkalne dla pracowników.

Młyn został zbudowany w 1898 roku przez Coleman Manufacturing Company, której właścicielem był Warren Clay Coleman, afroamerykański biznesmen z Concord, z dziewięcioosobowym zarządem składającym się z siedmiu innych afroamerykańskich partnerów i jednego białego. Potrzebował on większych inwestycji, gdy zabrakło ogólnokrajowych subskrypcji na zakup akcji. Washington Duke, biały magnat tytoniowy z Durham, wpłacił 1000 dolarów i udzielił dwóch pożyczek w wysokości 10 000 dolarów, które pomogły firmie w budowie młyna i rozpoczęciu działalności.

Coleman zatrudnił białych wykonawców i afroamerykańskie ekipy. Budowniczy Adolphus Henry Propst oraz murarz Rufus A. Brown przewodzili tym ekipom podczas budowy. W pewnym momencie Coleman zapłacił robotnikom akcjami firmy, ale ci zażądali gotówki, aby dokończyć projekt.

Coleman ogłosił, że będzie zatrudniał wyłącznie afroamerykańskich pracowników, co wywołało ogólnonarodową dyskusję. New York Times zasugerował, że może to otworzyć drogę do zatrudniania większej liczby Afroamerykanów w przemyśle tekstylnym, w którym pracownikami fabryk byli zazwyczaj tylko biali. Niektórzy obawiali się, że spowoduje to spadek płac dla białych, ponieważ czarni otrzymywali niższe wynagrodzenie. Inni byli bardziej zaniepokojeni potencjalnymi przepisami dotyczącymi pracy dzieci, które były przedmiotem dyskusji.

Firma Coleman była niedokapitalizowana i borykała się z problemami finansowymi w czasach depresji gospodarczej, kiedy wszyscy właściciele przędzalni borykali się z rosnącymi cenami bawełny. Śmierć Colemana w 1904 roku jeszcze bardziej osłabiła jego firmę.

Benjamin Duke początkowo kupił młyn z powodu niespłaconego długu. Później został sprzedany i był użytkowany przez inne firmy tekstylne. W 1912 roku Franklin Cotton Mills dokonały zmian i uzupełnień, które podwoiły ich rozmiar, dodając od zachodniej strony i usuwając zachodnią ścianę z 1898 roku, aby ułatwić przejście do wnętrza. W latach 60. XX wieku wprowadzono inne zmiany i uzupełnienia, czasem z powodów konstrukcyjnych.

Pod koniec XX wieku fabryka była własnością firmy Fieldcrest-Cannon, która jako ostatnia posiadała zakład włókienniczy. W tym okresie największe firmy tekstylne przeniosły swoje zakłady za granicę, aby uzyskać tańszą siłę roboczą, a przemysł tekstylny na Południu praktycznie przestał istnieć. W XXI wieku młyn został sprzedany i zaadaptowany jako zakład produkcji bimbru.

W 2015 r. nieruchomość została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków.