Green Mound, Daytona Beach

Zielony Kopiec jest jednym z największych prekolumbijskich kopców muszlowych, czyli muszlowych middensów, w Stanach Zjednoczonych. Znajduje się w Ponce Inlet na Florydzie, a szczyt kopca jest najwyższym wzniesieniem w tym małym mieście. Kiedyś wznosił się na wysokość czterdziestu stóp nad poziomem morza, ale połączenie robót publicznych na pobliskich drogach i naturalnej erozji zmniejszyło wysokość kopca o około 10 stóp.

Kopiec został zbudowany przez rdzennych Amerykanów z późnego okresu kultury St. Johns II, na co wskazuje znalezisko prekolumbijskiej ceramiki "chalky ware" datowanej na okres późniejszy niż 800 r. n.e. Znajdują się na nim wcześniejsze pozostałości z okresu kultury St. Johns I, okresu kulturowego następującego po okresie archaicznym. Okres St. Johns charakteryzował się wprowadzeniem budowy kopców i bardziej osiadłym, a nie koczowniczym trybem życia. Tubylcy, którzy niegdyś zamieszkiwali to miejsce, byli ściśle związani zarówno z pobliskim Oceanem Atlantyckim, jak i bogatymi w surowce słonowodnymi ujściami rzeki Halifax, znajdującymi się bezpośrednio na zachód od kopca. Kopiec powstał z połączenia porzuconych muszli ostryg, małży i innych szczątków.

W połowie XIX w. dyskutowano, czy hałdy muszli rozsiane na wybrzeżu i w łęgach na całej Florydzie są złożami naturalnymi, czy też pochodzą od człowieka, chociaż Daniel Brinton już w 1859 r. doszedł do wniosku, że kopce muszli na wschodnim wybrzeżu Florydy to nagromadzone przez wieki hałdy odpadów grup rdzennych. Pierwsze badania na obszarze Zielonego Kopca przeprowadził na początku i w połowie lat 40. archeolog dr John Griffin, który stwierdził, że kopiec był faktycznie zamieszkiwany przez jego budowniczych i ich kolejne pokolenia. Późniejsze wykopaliska ujawniły wiele warstw glinianych podłóg, pozostałości elementów konstrukcyjnych, takich jak dołki, a także dowody na obecność popiołu, dołów paleniskowych i palenisk. Uważa się, że budynki mieszkalne znajdujące się na kopcu były zbudowane z materiałów takich jak gałązki palmetto i inne lokalne gatunki drewna, np. dąb. Przypuszcza się również, że ze względu na istniejącą wówczas strukturę społeczną, zamieszkiwanie na szczycie kopca było zarezerwowane dla najwyższych rangą członków społeczności. Najprawdopodobniej mieszkańcami tych najlepszych miejsc na szczycie kopca byli wodzowie plemienni i przywódcy religijni. Inni członkowie społeczności, w zależności od swojego statusu społecznego, zamieszkiwali obszary znajdujące się bliżej poziomu gruntu.

Kopiec został wpisany na listę National Register of Historic Places w 2020 roku.