Crane Island

Wyspa Żurawia jest jedną z Wysp San Juan w hrabstwie San Juan, w stanie Waszyngton, w Stanach Zjednoczonych. Leży tuż przy południowo-zachodnim brzegu Wyspy Orcas, pomiędzy nią a północno-zachodnim narożnikiem Wyspy Shaw. Wyspa Crane ma powierzchnię 0,956 km². W spisie ludności z 2000 roku odnotowano 20 stałych mieszkańców.

Od 2010 roku wielu z pierwotnych pełnoetatowych mieszkańców Wyspy Żurawia wyprowadziło się z wyspy i zostało zastąpionych przez młodszych, niepełnoetatowych mieszkańców. Liczba stałych mieszkańców Wyspy Żurawia może wynosić zaledwie cztery osoby.

Wyspa Żurawia jest największą z grupy wysp znanych jako Wyspy Osy. Nazwa została nadana przez Charlesa Wilkesa podczas wyprawy Wilkesa w latach 1838-1842, na cześć slupu Wasp, którym dowodził Jacob Jones podczas wojny 1812 roku. Wyspy Osy są często nazywane lokalnie "kamienistą kupą" ze względu na dużą liczbę skał w pobliżu linii brzegowych poszczególnych wysp. Prom stanu Waszyngton przepływa na południe od Wyspy Crane przez Pasaż Osy podczas rejsu z i na Wyspę Orcas oraz Wyspę San Juan.

Wyspa Crane została po raz pierwszy zasiedlona w 1879 roku przez Waltera P. Cadwella, członka pionierskiej rodziny mieszkającej w pobliżu Pole Pass. Cadwell prowadził na Wyspie Crane farmę owoców i warzyw. W 1906 roku Cadwell sprzedał wyspę Johnowi C. Hammondowi z Seattle. W przeszłości na Wyspie Crane działał kamieniołom wapna po zachodniej stronie wyspy, bażanciarnia, hodowla owiec i wyrąb lasów do 1959 roku.

W 1960 roku firma Island Properties rozpoczęła zagospodarowywanie i podział Wyspy Żurawiej.

Środkowa część wyspy należy w dużej mierze do Rezerwatu Przyrody Wyspy Żurawia. Większość domów na Wyspie Żurawiej znajduje się w pobliżu linii brzegowej wyspy. Niewielki, prywatny dok znajduje się po wschodniej stronie wyspy, w pobliżu Pole Pass. Na Wyspie Żurawiej nie ma żadnych usług publicznych. Pierwotna zabudowa Wyspy Żurawiej obejmowała budowę lądowiska. Jest to prywatne lądowisko, z którego mogą korzystać tylko mieszkańcy wyspy. Lądowisko składa się z żwirowo-trawiastego pasa startowego o długości 1500 stóp. Lądowanie może być trudne, ponieważ przeważający wiatr jest często w poprzek pasa startowego, a wiatr może gwałtownie osłabnąć, gdy spadnie się poniżej wierzchołków drzew.