Shepherd Brooks Estate, Boston

Shepherd Brooks Estate to zabytkowa posiadłość położona przy 275 Grove Street w Medford, Massachusetts. Posiadłość o powierzchni 82 akrów jest własnością miasta Medford i jest zarządzana przez fundusz utworzony w celu jej ochrony. Jej głównym elementem jest dworek zbudowany w 1880 roku przez Shepherda Brooksa, członka znanej rodziny z Medfordu. Jest to jedyna duża XIX-wieczna posiadłość, która przetrwała w mieście w stanie stosunkowo niezabudowanym. Teren jest dostępny dla zwiedzających codziennie od świtu do zmierzchu, a w okresie letnim można zwiedzać dom.

Posiadłość została zbudowana przez Brooksa, członka znanej w okolicy rodziny Brooksów, która przez wiele lat dominowała w West Medford, jako posiadłość letnia i farma dla dżentelmenów. Dwór został zaprojektowany przez pracownię Peabody & Stearns i jest dużym domem z czerwonej cegły, utrzymanym w stylu Queen Anne. Ma skomplikowaną linię dachu z wieloma szczytami i porte cochere. W pobliżu głównego domu stoi stodoła dla wozów. Pierwotnie na terenie posiadłości znajdował się drugi dom letniskowy o nazwie Point of Rocks, zbudowany przez Petera Chardona Brooksa III w 1859 roku, który został rozebrany przez miasto w XX wieku. Miasto nabyło 82-akrową pozostałość majątku Brooksów po śmierci żony Shepherda Brooksa, Clary, w 1939 roku. Po II wojnie światowej miasto przeznaczyło posiadłość na mieszkania dla weteranów, a w latach 60. i 70. XX wieku wykorzystywano ją jako dom opieki. Od lat 70. do końca lat 80. XX w. budynek Manor był wykorzystywany jako dom grupowy dla osób dorosłych upośledzonych umysłowo. W 1992 roku propozycja postawienia wieży telefonii komórkowej w pobliżu Shepherd Brooks Manor wywołała burzę ognia wśród okolicznych mieszkańców. Powstało Stowarzyszenie Ochrony Posiadłości Brooks, grupa kierowana przez obywateli, której celem jest zmiana braku przywództwa ze strony miasta Medford. Czteroletnie starania o wieczystą ochronę posiadłości Brooksów zakończyły się sukcesem - w 1998 roku uchwalono restrykcje konserwatorskie, które na stałe zabezpieczyły dwór, powozownię i 50-hektarowy teren przed zabudową i rozbudową cmentarza. Lokalni obrońcy przyrody pracowali następnie na rzecz trwałej ochrony posiadłości.

W 1975 r. nieruchomość została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków.