El Cid Historic District, West Palm Beach

El Cid Historic District to amerykańska dzielnica historyczna znajdująca się w West Palm Beach na Florydzie. Dzielnica jest ograniczona ulicami Flamingo Drive, South Flagler Drive, Dyer Road i South Dixie Highway. Znajduje się w nim 281 zabytkowych budynków.

Benjamin Lainhart został pierwszym stałym mieszkańcem zachodniego brzegu jeziora Worth w 1875 roku, budując z pomocą kuzyna Williama Lainharta chatę w dzisiejszej dzielnicy El Cid, w pobliżu dzisiejszej Barcelona Road. Przez tysiące lat Everglades izolowały ten obszar od reszty Florydy. Nie ma dowodów na to, że na tym terenie osiedliły się na stałe plemiona Indian Jeaga, Tequesta czy Seminole.

W 1876 r. Lainhart zagrodził ziemię, która obejmuje całą historyczną dzielnicę na północ od Belvedere Road. Wkrótce potem Elizabeth Wilder osiedliła się nad jeziorem, na południe od Lainharta. W 1883 roku oficjalnie nabyła ziemię, która obejmuje całą historyczną dzielnicę na południe od Belvedere Road. Droga ta została oczywiście zbudowana kilkadziesiąt lat później. Przybywający pionierzy kupowali części zagród Lainhartów i Wilderów, a do 1910 r. podzielili obie posiadłości na 22 parcele.

Lainhart rozpoczął pierwszą komercyjną uprawę ananasów na tym terenie, a ananasy wkrótce zdominowały lokalne rolnictwo. Na przełomie wieków firma George Matham's Florida Pineapple Company pokryła polami ananasowymi większość historycznej dzielnicy na północ od Sunset Road. Jednak konkurencja z Kuby i choroby zrujnowały biznes ananasowy na początku nowego stulecia. W 1894 roku przybyła kolej Henry'ego Flaglera i miasto West Palm Beach stało się miastem. Liczba ludności miasta podwoiła się w 1900 roku, a w następnej dekadzie wzrosła czterokrotnie, kiedy w historycznej dzielnicy wybudowano kilka domów. Dzielnica El Cid powstała głównie w wyniku boomu na rynku nieruchomości w latach dwudziestych XX wieku, kiedy to liczba ludności miasta ponownie się podwoiła. W latach dwudziestych XX wieku pittsburski społecznik Jay Phipps, syn wspólnika Andrew Carnegie'ego w U.S. Steel, zebrał stare pola ananasowe i inne nieruchomości, aby stworzyć historyczną dzielnicę. W latach 1923-1926 niezależni budowniczowie sprzedali drogie domy w stylu Mediterranean Revival i Mission na większości dostępnych działek. Phipps nazwał to osiedle domów w przeważającej części w stylu hiszpańskim El Cid na cześć słynnego hiszpańskiego bohatera, Rodrigo Diaza de Bivar, który poprowadził Kastylijczyków i iberyjskich Maurów na podbój Walencji w 1094 roku. Maurowie nazywali go "Cid" - arabskie określenie oznaczające "władcę".

Bliskość śródmieścia i zachodniego brzegu jeziora Worth przyciągnęła zamożnych przedsiębiorców, polityków i przywódców społecznych, którzy zdominowali rozwój społeczności w latach 20. i 30. Wczesny upadek banków na Florydzie, a następnie depresja, ograniczyły dalszy rozwój. Po II wojnie światowej nastąpił gwałtowny rozwój budownictwa mieszkaniowego. Niestety, w latach 60. XX wieku rozwój suburbiów zmniejszył dobrobyt tego obszaru. Jednak spowolnienie nie trwało długo.

Dzielnica historyczna El Cid została wpisana do lokalnego, stanowego i krajowego rejestru zabytków.