Brookfield Center Historic District, Brookfield

Brookfield Center Historic District w Brookfield, Connecticut, to dzielnica historyczna, która w 1991 roku została wpisana do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych. Położona jest w pobliżu skrzyżowania dróg Route 133 i Route 25. Dzielnica reprezentuje pierwotną osadę miasta Brookfield i zawiera 67 budynków mieszkalnych, sakralnych i komunalnych na obszarze 43 akrów, reprezentujących szeroki zakres stylów architektonicznych od XVIII do XX wieku, w tym Bungalow/Craftsman, Greek Revival i Queen Anne. Dzielnica obejmuje stary ratusz, kościół kongregacyjny w Brookfield, kościół św. Józefa i szkołę podstawową, szkołę podstawową Center, dawny sklep ogólny, kościół episkopalny św. Pawła oraz okoliczne osiedla mieszkaniowe. Dzielnica ma znaczenie architektoniczne jako dokładna reprezentacja historycznego rozwoju pierwotnego osadnictwa miasta Brookfield, ponieważ budynki są dobrze zachowane z czasów, gdy zostały zbudowane, z minimalnymi zmianami i ingerencjami, a także ich wzajemnymi relacjami przestrzennymi.

Obszar, na którym obecnie znajduje się Brookfield, został zasiedlony ok. 1700 r. a w 1754 r. otrzymał własną parafię, utworzoną z części Danbury, New Milford i Newtown. Parafię włączono do miasta w 1788 roku. Na skrzyżowaniu dróg zbudowano pierwszy kościół, ratusz, szkołę i tawernę. Oprócz centralnych funkcji religijnych i politycznych, w XIX wieku w centrum miasta znajdowało się wiele prywatnych szkół.

Do ważnych nieruchomości w dzielnicy należą: 150 Whisconier Road, ok. 1700 r. skrzynia na sól, 140 Whisconier Road, budynek w stylu wernakularnym z wybranymi detalami w stylu federalnym, posiada półeliptyczne okna poddasza, kościół Congregational Church, kościół w stylu greckiego renesansu z 1854 r. zaprojektowany przez Beckwitha Nasha, szkoła St. Paul's School, budynek w stylu włoskim, budynek gimnazjum Curtis School for Boys z 1907 r. obecnie użytkowany jako Brookfield Theatre for the Arts, budynek w stylu rustykalnym.