Brittingham Boathouse, Madison

Brittingham Boathouse to zabytkowa przystań nad zatoką jeziora Monona w Madison w stanie Wisconsin. Zbudowana w latach 1909-10, jest najstarszym zachowanym publicznym budynkiem parkowym w tym mieście. W 1982 r. przystań została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków.

Pomimo swojego pięknego położenia, Miasto Czterech Jezior do lat 90. XIX wieku nie posiadało praktycznie żadnych publicznych terenów parkowych. W 1894 roku grupa liderów społecznych Madison założyła Stowarzyszenie Madison Park and Pleasure Drive, którego celem było otwarcie i zachowanie dla społeczeństwa malowniczych terenów wokół Madison. Był to lokalny przejaw postępowego ruchu City Beautiful, który pojawił się w wielu częściach Stanów Zjednoczonych w latach 90-tych XIX wieku. Bardziej ogólnym celem było poprawienie jakości życia w Madison i promowanie rozwoju miasta. Stowarzyszenie odegrało dużą rolę w tworzeniu parków Tenney, Vilas i Brittingham.

Park Brittingham ma swoje korzenie w 1903 roku, kiedy miasto kupiło małą działkę wzdłuż zatoki Monona Bay. Zamiast pięknego parku były tam bagna i "chwasty, śmieci kuchenne i martwe ryby, a także wylęgarnia komarów". Na spotkaniu Stowarzyszenia Pleasure Drive w 1904 roku jeden z mówców zauważył, że 90% osób odwiedzających Madison przejeżdża obok zatoki koleją i zaproponował, aby "wylęgarnie chorób" przekształcić w park. W 1905 roku baron drwali i filantrop Thomas E. Brittingham ofiarował początkowo 8000 dolarów na zakup kolejnych 27 akrów wzdłuż zatoki. Rozpoczęto prace mające na celu wydobycie piasku z jeziora Monona i wykorzystanie go do wypełnienia bagien, a następnie przykrycie go ziemią i nasadzeniami. T.E. Brittingham ufundował łaźnię, a nowy park okazał się sukcesem. W sezonie 1910 w łaźni Brittingham Park skorzystało z usług 50 000 pływaków. Wypożyczono 300 kostiumów kąpielowych, a w gorące popołudnia często ustawiała się długa kolejka po mokry kostium, gdy pływacy wychodzili z wody.

Łaźnia została zbudowana w tym samym roku - 1910. T.E. Brittingham ofiarował 7500 dolarów na budowę łaźni pod warunkiem, że miasto przekaże 5000 dolarów na dom dla łodzi. John M. Olin, prezes Pleasure Drive Association, również chciał wybudować publiczną łaźnię, aby zastąpić kilka prywatnych łaźni, które zostały poświęcone, aby zrobić miejsce dla parku i dla okolicznej dzielnicy robotniczej. Architekt krajobrazu z Massachusetts John Nolen, który był odpowiedzialny za znaczną część architektury obywatelskiej Madison, oraz firma architektoniczna z Milwaukee Ferry and Clas współpracowali nad projektem budynku. Budynek był jednopiętrowy, szeroki na trzynaście przęseł, o ścianach z cyprysu na betonowych podstawach, kryty dachem czterospadowym. Styl budynku ma głównie charakter użytkowy, a do elementów ozdobnych należą zwisające okapy z odsłoniętymi krokwiami i wejście o spiczastym łuku. W centralnym bloku mieściło się biuro, punkt gastronomiczny oraz szatnie damska i męska. W 1921 r. dobudowano kolejne sześć przęseł od strony południowej.

Do 1931 roku Stowarzyszenie Madison Park and Pleasure Drive pełniło funkcję miejskiego departamentu parków. W 1938 roku przekazało swoje nieruchomości miastu.

Z biegiem lat budynki wymagały konserwacji. Łaźnia została zrównana z ziemią w latach 60. W 1979 roku miasto ponownie pokryło dach, wypiaskowano i pomalowano domek dla łodzi. W 1982 roku wpisano ją do Krajowego Rejestru Zabytków. W 2006 roku przeprowadzono gruntowną renowację - przesunięto cały budynek w miejsce, gdzie grunt był bardziej stabilny. Był to wspólny wysiłek miasta Madison, Fundacji Parków Madison i Klubu Wioślarskiego Camp Randall.