Ingleside Terraces, San Francisco

Ingleside Terraces to zamożna dzielnica mieszkaniowa składająca się z około 750 domów jednorodzinnych wybudowanych w dawnej lokalizacji toru wyścigowego Ingleside w południowo-zachodniej części San Francisco. Sąsiaduje z dzielnicami Balboa Terrace, Ingleside, Merced Heights i Lakeside, a od północy graniczy z Ocean Avenue, od wschodu z Ashton Avenue, od południa z Holloway Avenue, a od zachodu z Junipero Serra Boulevard. Główną lokalną imprezą jest doroczny piknik w parku Sundial, podczas którego mieszkańcy organizują wyścigi rowerów, rydwanów i wozów. Na Entrada Court znajduje się duży zegar słoneczny, otoczony owalną Urbano Drive, która kiedyś była torem wyścigów konnych. Ingleside Terraces jest jednym z dziewięciu parków mieszkalnych w San Francisco.

W 1910 r. Urban Realty Improvement Company Josepha A. Leonarda kupiła tor i zaczęła przekształcać teren w park rezydencji. Do 1912 roku otwarto Ingleside Terraces, a na pętli starego toru wyścigowego ułożono nawierzchnię Urbano Drive.

Podobnie jak inne podmiejskie osiedla budowane w tamtych czasach w Stanach Zjednoczonych, Ingleside Terraces zostało wyraźnie zaprojektowane jako dzielnica segregacyjna, w której mieszkali tylko biali, a w akcie notarialnym znalazł się zapis o następującej treści: "Żadna osoba pochodzenia afrykańskiego, japońskiego, chińskiego ani mongolskiego nie może nabyć, posiadać, wynajmować ani zajmować wspomnianej nieruchomości ani żadnej jej części".

W 1948 roku Sąd Najwyższy w sprawie Shelley v. Kraemer uznał ograniczenia rasowe za nielegalne i niemożliwe do wyegzekwowania w sądach, choć nadal były one egzekwowane społecznie. W 1957 roku asystent prokuratora okręgowego Cecil F. Poole wraz z rodziną wprowadził się do dzielnicy jako pierwszy nie-biały mieszkaniec. W następnym roku, 5 czerwca 1958 r. inni mieszkańcy dzielnicy spalili krzyż na trawniku przed domem Poole'ów.