Mar-Va Theater, Pocomoke City

Mar-Va Theater to zabytkowy teatr położony w Pocomoke City, w hrabstwie Worcester, w stanie Maryland. Został zbudowany w 1927 roku i jest dwupiętrowym, trzyprzęsłowym budynkiem z cegły ułożonej w wiązaniu rozciągniętym. Wnętrze odzwierciedla gruntowną przebudowę w stylu Art Deco przeprowadzoną w 1937 roku, obejmującą wąskie srebrne kolumny po obu stronach sceny i zdobienia na ścianach bocznych. Obecnie budynek jest użytkowany jako centrum sztuk widowiskowych.

Jedną z niewielu pozostałości po przeszłości Pocomoke jest teatr Mar-Va. Jego nazwa odzwierciedla lokalizację, ponieważ teatr znajduje się w stanie Maryland, w niewielkiej odległości od granicy stanu Wirginia. Posiadający pierwotnie 720 miejsc siedzących Mar-Va jest największym teatrem na południe od Wilmington w stanie Delaware, który nigdy nie został przebudowany. Niegdyś był wykorzystywany jako teatr wodewilowy z zapleczem scenicznym, garderobami i miejscem dla orkiestry. W Mar-Va występowało wielu artystów, w tym kowboje starej daty, tacy jak Tom Mix, Roy Rogers, William Boyd i Smiley Burnette.

Pan i pani Frank Barlett z Berlina w stanie Maryland zbudowali teatr Mar-Va w 1927 roku. Oszacowano, że według dzisiejszych standardów ekonomicznych jego budowa kosztowałaby około 250 000 dolarów.

Teatr Mar-Va jest jednym z nielicznych teatrów na wybrzeżu, które mogą pochwalić się zwijaną kurtyną. Ściany boczne mają oryginalną, tłoczoną na złoto boazerię, a projektory, które dodano około 1943 roku, są typu Carbon Arc. Balkon był kiedyś wykorzystywany do celów segregacji. Miał własne wejście, koncesję, kasę i łazienkę. Miejsca na balkonie uważane były za najlepsze w teatrze.

Kino zostało otwarte 1 grudnia 1927 roku. Kierownictwo sprawowali John i Lester Fox, a na pianinie do starych filmów niemych grał J. Dawson Clarke. W 1949 r. po śmierci Johna Foxa, J. Dawson Clarke i Orville Mason kupili kino, a w 1967 r. własność przeszła na Dawsona i jego żonę Hattie.

Kiedy teatr został otwarty, cena biletu wynosiła 10 centów. W chwili zamknięcia w 1993 r. bilet kosztował 3,50 dolara. Napoje gazowane, sprzedawane w sąsiedniej pijalni, kosztowały kiedyś 10 centów, a popcorn był zawsze sprzedawany po 10 centów za torebkę.

W 1996 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.