Royal River Park, Yarmouth

Royal River Park to park miejski w Yarmouth, w stanie Maine, w Stanach Zjednoczonych. Znajduje się on na północny zachód od centrum miasta, pomiędzy East Elm Street na zachodzie i Bridge Street na wschodzie. Droga U.S. Route 1 przebiega przez park przez wiadukt.

Nazwa parku pochodzi od rzeki Royal River, która przepływa przez park na jego północnym krańcu, około 0,5 mili na zachód od portu w Yarmouth, do którego wpada po przebyciu 39 mil od źródła. Park ciągnie się wzdłuż południowego brzegu rzeki przez około 0,57 mili. W najszerszym miejscu park ma szerokość ok. 210 m.

Wejścia do parku znajdują się przy East Elm Street, Mill Street, Yarmouth Crossing Drive, William H. Rowe Elementary School i Bridge Street.

Bardziej wysunięty na wschód z dwóch mostów dla pieszych w Royal River Park jest zbudowany na starych przyczółkach linii trolejbusowej, która kursowała między Yarmouth a Freeport w latach 1906-1933. Przez most przebiega ścieżka Beth Condon Memorial Pathway.

Na terenie parku znajdują się trzy z czterech wodospadów miasta. Trzeci wodospad był zdecydowanie najbardziej pracowity z tych czterech. Pierwsze budynki - młyn Jeremiaha Bakera, zgrzeblarnia i gwoździarnia - powstały w 1805 roku po wschodniej stronie rzeki. Po zachodniej stronie rzeki znajdowała się fabryka kos i siekier należąca do Josepha C. Batcheldera. W 1830 r. Benjamin Gooch założył tu zakład obróbki skór, który później przeniósł się do Czwartego Wodospadu.

W 1864 r. zbudowano fabrykę papieru Yarmouth Paper Company, która produkowała masę papierową. Główną drogą dojazdową do niej była przedłużona wersja dzisiejszej Mill Street, od Main Street. Oryginalny budynek spłonął w 1870 roku. Dwa lata później wybudowano celulozownię sodową - pod nazwą C.D. Brown Paper Company - do której prawa w 1874 roku wykupili Samuel Dennis Warren i George Warren Hammond, zmieniając jej nazwę na Forest Paper Company. Począwszy od pojedynczego drewnianego budynku, zakład rozrósł się do dziesięciu budynków zajmujących tyle samo hektarów, w tym przęsło nad rzeką do Wyspy Fabrycznej. Zbudowano również dwa mosty prowadzące na wyspę. W 1909 r. była to największa tego typu papiernia na świecie, zatrudniająca 275 osób. Rocznie młyn zużywał 15 000 sznurów topoli, co oznaczało, że kopce kłód były stale widoczne obok ulicy Młyńskiej. Od torów biegnących za ulicą Main Street do zakładów papierniczych Forest Paper Company prowadziło sześć odgałęzień linii kolejowej, przecinających dzisiejszy Royal River Park. Wagony kolejowe dostarczały do papierni kłody, węgiel, sodę i chlor oraz wywoziły masę papierniczą. Papiernię zamknięto w 1923 r. kiedy zniesiono ograniczenia importowe na celulozę, a szwedzka celuloza stała się tańsza. Młyn spłonął w 1931 roku, pozostawiając na miejscu zwęglone szczątki aż do utworzenia Royal River Park na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. W 1971 roku Rezerwa Korpusu Piechoty Morskiej zburzyła starą fabrykę, a następnie ekipa rozbiórkowa Marynarki Wojennej użyła czternastu skrzyń dynamitu, aby zrównać z ziemią pozostałości. Większość pozostałego gruzu została pokruszona i użyta jako zasypka w parku, ale kilka pozostałości budynku jest widocznych do dziś.