Holy Ghost Church, Providence

Korporacja Kościoła Ducha Świętego znajduje się w sercu Federal Hill, "Małych Włoch" w Providence, Rhode Island. Kościół został założony 22 września 1889 roku przez Misjonarzy Świętego Karola Borromeusza, aby służyć potrzebom duchowym nowych włoskich imigrantów na przełomie XIX i XX wieku. Ojciec Luigi Paroli, CS otrzymał pozwolenie od biskupa Matthew Harkinsa z rzymskokatolickiej diecezji Providence i został pierwszym proboszczem parafii. Początkowo wspólnota włoskich wiernych gościła w podziemiach katedry Świętych Piotra i Pawła, a następnie przeniosła się do Ivy Hall na Swiss Street w Providence. W 1901 r. zgromadzenie rozrosło się zbytnio, aby pomieścić się w dotychczasowym budynku i zakupiono kilka działek na rogu Knight Street i Atwells Avenue na zachodnim krańcu Federal Hill. Jednopoziomowa konstrukcja, która dziś jest piwnicą obecnego kościoła, służyła jako główne miejsce kultu dla wiernych do czasu, gdy osiem lat później zbudowano triforium, gmach i kampanilę. W Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, 26 maja 1901 r. parafię odwiedził błogosławiony Giovanni Battista Scalabrini, w dniu święta jej patrona Ducha Świętego. Tego dnia założyciel Misjonarzy św. Karola Boromeusza odprawił wiele Mszy św. i bierzmował prawie 1200 katolików.

Architektura kościołaObecny kościół został ukończony w 1909 r. a jego architektami byli Murphy, Hindle & Wright. Budowla z czerwonej cegły została wykonana w stylu włoskiego gotyku, czerpiąc szczególnie ze słynnych bazylik północnych regionów Włoch. Fasada jest wzorowana na bazylice Santa Maria Gloriosa dei Frari w Wenecji, a dzwonnica na jednym z najsłynniejszych włoskich zabytków - kampanili bazyliki św. Marka na kanałach weneckich. Budowla jest ozdobiona intarsjami i rzeźbami wykonanymi z wapienia i terakoty. Centralna rzeźba i rama frontonu z terakoty, nad i wokół głównych drzwi kościoła, przedstawia pierwszą Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, Dziewicę Maryję w centrum Apostołów, siedzącą pod gołębicą przedstawiającą Ducha Świętego, rzeźbę wieńczy krzyż, a dwie małe figurki po obu stronach obramowują obraz, św. W 1928 r. dodano dwoje drzwi bocznych, każde z nich otoczone są terakotowymi rzeźbami frontonowymi i ramami w podobnym stylu, nad lewymi drzwiami znajduje się Najświętsze Serce Jezusa, a nad lewymi Madonna z Dzieciątkiem. W centrum fasady znajduje się wspaniałe okno różane z 1909 r. w którego centrum przedstawiona jest gołębica, co podkreśla znaczenie Ducha Świętego dla parafii. Każdy z trzech szczytów budynku jest ozdobiony małymi kopułami, w centrum których znajduje się Najświętsze Serce Jezusa, a po obu stronach Święty Piotr i Święty Paweł, wszystkie wykonane z wapienia.

Era Ojca Flaminio Parenti Lata 20. to początek złotego okresu dla parafii. W 1922 r. proboszczem został o. Flaminio Parenti, CS. Za jego rządów parafia odnosiła ogromne sukcesy: w 1924 r. założono szkołę parafialną i żłobek dla dzieci włoskich, które mogły się w niej kształcić i wychowywać, w 1926 r. wybudowano nową plebanię w stylu włoskiego renesansu przylegającą do kościoła, w Ivy Hall odbywały się operetki i imprezy kulturalne, wyświetlano włoskie filmy, w latach 30-tych XX w. nastąpił ogromny rozwój organizacji i stowarzyszeń parafialnych. Za kadencji księdza Parentiego budynek kościoła również przeszedł poważne zmiany. Początkowo na fasadzie kościoła dodano dwoje drzwi, a w połowie lat dwudziestych XX wieku zbudowano okazałe schody z granitu Vermont. Później rozpoczęto projekt upiększania wnętrza. Ojciec Parenti zlecił artystom namalowanie fresków na białych stiukach oraz stworzenie nisz i wotyw dla posągów i wiernych. W tym okresie powstawały ważne stowarzyszenia, które w znacznym stopniu ukształtowały parafię, takie jak Towarzystwo Świętego Imienia i Towarzystwo Dzieci Maryi. W 1939 roku, z okazji 50-tego złotego jubileuszu parafii, ojciec Parenti rozpoczął szeroko zakrojoną akcję zbierania funduszy na renowację wnętrza kościoła. Sprowadzono marmur z Carrary we Włoszech i zainstalowano go w całym kościele, głównie w sanktuarium. Ponadto w kopule nad ołtarzem położono złote mozaiki, a w celu podkreślenia duchowości mieszkania namalowano freski. Projektem kierował powiernik parafii i wybitny włosko-amerykański architekt Oreste DiSaia.