Fort Monroe, Hampton

Fort Monroe, zarządzany w ramach partnerstwa pomiędzy Fort Monroe Authority for the Commonwealth of Virginia, National Park Service jako Fort Monroe National Monument i miastem Hampton, to była instalacja wojskowa w Hampton, w stanie Wirginia, w Old Point Comfort, na południowym krańcu Półwyspu Wirginijskiego, w Stanach Zjednoczonych. Wraz z Fortem Wool, Fort Monroe pierwotnie strzegł kanału żeglugowego między Zatoką Chesapeake a Hampton Roads - naturalnej redy u zbiegu rzek Elizabeth, Nansemond i James. Do czasu rozbrojenia w 1946 r. fort chronił cały region Zatoki Chesapeake i rzeki Potomac, w tym drogi wodne do Waszyngtonu i Baltimore w stanie Maryland, a także ważne stocznie i bazy marynarki wojennej w rejonie Hampton Roads. Otoczony fosą, sześcioboczny fort bastionowy jest największym pod względem powierzchni fortem, jaki kiedykolwiek zbudowano w Stanach Zjednoczonych.

Podczas pierwszych badań prowadzonych przez misję pod kierownictwem kapitana Christophera Newporta we wczesnych latach 1600, czyli w pierwszych dniach istnienia Kolonii Wirginii, miejsce to zostało uznane za strategiczną lokalizację obronną. Począwszy od 1609 r. w ciągu pierwszych dwóch stuleci istnienia Wirginii w Old Point Comfort zbudowano fortyfikacje obronne. Pierwszym z nich był drewniany bastion o nazwie Fort Algernourne, po którym powstały inne małe forty. W 1834 roku, w ramach trzeciego systemu fortyfikacji amerykańskich, ukończono budowę znacznie potężniejszego obiektu z kamienia, który stał się znany jako Fort Monroe. Główny fort został nazwany na cześć prezydenta Stanów Zjednoczonych Jamesa Monroe. Mimo że Wirginia stała się częścią Skonfederowanych Stanów Ameryki, Fort Monroe pozostał w rękach Unii przez cały okres amerykańskiej wojny secesyjnej. Fort Monroe stał się historycznym i symbolicznym miejscem wczesnej wolności byłych niewolników na mocy przepisów dotyczących kontrabandy. Przez dwa lata w forcie więziony był były prezydent Konfederacji, Jefferson Davis. Pierwsze miesiące spędził w celi w obudowanych murach fortu, która obecnie jest częścią Muzeum Kazamatowego. Na przełomie XIX i XX wieku, w ramach programu Endicott, w forcie Monroe i w jego pobliżu wybudowano liczne baterie dział, które stały się największym fortem i kwaterą główną Obrony Portu Zatoki Chesapeake. W XIX i XX wieku mieściły się tu szkoły artyleryjskie, w tym Szkoła Artylerii Nadbrzeżnej. W Fort Monroe mieściło się Dowództwo Armii Kontynentalnej, zastąpione przez Dowództwo Szkolenia i Doktryn Armii Stanów Zjednoczonych po podziale CONARC na TRADOC i Dowództwo Sił Zbrojnych Armii Stanów Zjednoczonych w 1973 roku. CONARC było odpowiedzialne za wszystkie jednostki Armii Czynnej w kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych. Siedziba TRADOC mieściła się w forcie od 1973 roku do czasu przeniesienia go do Fortu Eustis w 2011 roku.

Fort Monroe został dezaktywowany 15 września 2011 roku, a wiele jego funkcji przeniesiono do pobliskiego Fortu Eustis. W społeczności Hampton trwają prace nad kilkoma planami ponownego wykorzystania Fortu Monroe. W dniu 1 listopada 2011 r. prezydent Barack Obama podpisał proklamację o uznaniu części Fortu Monroe za pomnik narodowy. Był to pierwszy przypadek, kiedy prezydent Obama skorzystał z uprawnień nadanych mu na mocy ustawy Antiquities Act z 1906 roku w celu ochrony miejsc uznanych za mające znaczenie przyrodnicze, historyczne lub naukowe.