Great Basin Desert, Park Narodowy Wielkiej Kotliny

Pustynia Wielkiej Kotliny jest częścią Wielkiej Kotliny położoną między Sierra Nevada a Wasatch Range. Pustynia jest regionem geograficznym, który w dużej mierze pokrywa się z krzewiastym stepem Wielkiej Kotliny zdefiniowanym przez World Wildlife Fund oraz z ekoregionem Central Basin and Range zdefiniowanym przez U.S. Environmental Protection Agency i United States Geological Survey. Jest to pustynia o umiarkowanym klimacie, z gorącym, suchym latem i śnieżną zimą. Pustynia obejmuje dużą część stanu Nevada i rozciąga się na zachód od Utah, wschód Kalifornii i Idaho. Pustynia jest jedną z czterech biologicznie zdefiniowanych pustyń w Ameryce Północnej, obok pustyń Mojave, Sonoran i Chihuahuan.

Charakterystyczna dla pustyni jest topografia kotlinowo-zasięgowa: szerokie doliny ograniczone równoległymi pasmami górskimi, generalnie zorientowanymi z północy na południe. Na terenie pustyni znajdują się ponad 33 szczyty o wysokości powyżej 3800 stóp, ale doliny w regionie są również wysokie, większość z nich ma wysokość powyżej 3900 stóp. Zbiorowiska biologiczne Pustyni Wielkiej Kotliny różnią się w zależności od wysokości: od niskich, słonych, suchych jezior, poprzez faliste doliny sagowców, aż po lasy piniowo-jałowcowe. Znaczne zróżnicowanie pomiędzy dolinami i szczytami stworzyło różnorodne nisze siedliskowe, co z kolei doprowadziło do powstania wielu małych, izolowanych populacji genetycznie unikalnych gatunków roślin i zwierząt w całym regionie. Według Graysona ponad 600 gatunków kręgowców żyje we florystycznej Wielkiej Kotlinie, której powierzchnia jest podobna do powierzchni ekoregionu. Sześćdziesiąt trzy z tych gatunków uznano za gatunki zagrożone ze względu na kurczące się siedliska naturalne.

Ekologia pustyni różni się także pod względem geograficznym. Duże wzniesienie pustyni i jej położenie między pasmami górskimi wpływa na klimat regionalny: pustynia jest kształtowana przez cień deszczowy Sierra Nevada, który blokuje dopływ wilgoci z Oceanu Spokojnego, podczas gdy Góry Skaliste tworzą efekt bariery ograniczającej dopływ wilgoci z Zatoki Meksykańskiej. W różnych miejscach na pustyni występują różne ilości opadów w zależności od siły tych cieni deszczowych. Na środowisko wpływają plejstoceńskie jeziora, które wyschły po ostatniej epoce lodowcowej: Jezioro Lahontan i Jezioro Bonneville. Każde z tych jezior pozostawiło różne ilości soli i zasadowości.