Desire Projects, Nowy Orlean

Desire Projects to projekt mieszkaniowy zlokalizowany w Dziewiątej Dzielnicy Nowego Orleanu w stanie Luizjana. Projekty te były największe w kraju i składały się z około 262 dwupiętrowych budynków z cegły, w których znajdowało się około 1860 mieszkań na obszarze 98,5 akrów ziemi. Ogólny stan projektów był opłakany od momentu ich powstania w drugiej połowie lat pięćdziesiątych. Projekty te miały służyć dużej liczbie nieuprzywilejowanych afroamerykańskich mieszkańców Nowego Orleanu. Wkrótce stały się miejscem rozpaczy, a Desire ostatecznie przekształciło się w mroczną ziemię niczyją, pozostawiając wielu mieszkańców z problemami i niewielką lub żadną pomocą ze strony rządu. Położone na cyprysowym bagnie i wysypisku śmieci, Desire było znane jako najbiedniejsze osiedle w Nowym Orleanie - graniczyło z torami kolejowymi, rzeką Missisipi, Kanałem Przemysłowym i korytarzem zakładów przemysłowych. Z historycznego punktu widzenia Desire było najbardziej niebezpiecznym osiedlem w mieście i zostało uznane za jedno z najbardziej śmiercionośnych osiedli w kraju. Większość przestępstw była spowodowana narkotykami, takimi jak heroina, które nękały to osiedle od końca lat 60. Kiedy w połowie lat 80. pojawił się crack, przestępczość w Desire wzrosła, a przemoc nasiliła się. Gdy mieszkańcy zaczęli się wyprowadzać, aby uciec przed fizycznym i społecznym rozkładem, opuszczone mieszkania stały się dogodnymi miejscami do przechowywania narkotyków; transakcje narkotykowe i zabójstwa były na porządku dziennym. Aleje i boiska Desire stały się miejscem, gdzie życie było czasem warte mniej niż para butów do koszykówki. Wzrost liczby morderstw sprawił, że Desire zyskało reputację miejsca przemocy, podobnie jak pobliskie projekty Florida. W 1995 roku liczba morderstw w projekcie Desire i na Florydzie drastycznie spadła. Nocne strzelaniny, które często zakłócały sen w Desire, w dużej mierze zniknęły, podobnie jak obcy, którzy niegdyś groźnie grupowali się na podwórkach. W tym samym roku w lutym Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast USA zatwierdził dotację HOPE VI dla HANO na poprawę warunków życia poprzez odnowienie budynków mieszkalnych. Masowa rozbiórka rozpoczęła się w 1997 r. a w 1999 r. budynki zostały całkowicie zrównane z ziemią.