Chicago and North Western Railway Power House, Chicago

Elektrownia kolei Chicago i North Western to zabytkowa elektrownia, która w 1911 roku obsługiwała terminal Chicago i North Western w Chicago, w stanie Illinois. Budynek został zaprojektowany przez firmę Frost & Granger w 1909 roku; został on zaprojektowany głównie w stylu Beaux Arts, ale zawiera również elementy włoskiego renesansu. Budowa budynku zakończyła się w 1911 r. w tym samym roku, w którym otwarto terminal. Budynek o nieregularnym kształcie graniczy z ulicami Clinton Street, Milwaukee Avenue, Lake Street i dawnymi torami Chicago and North Western, które są obecnie wykorzystywane przez Metrę na potrzeby jej okręgu Union Pacific. Elektrownia została zbudowana z kremowej cegły z wykończeniami z terakoty, gzymsami i ornamentami; na rogu budynku przy Clinton i Milwaukee znajduje się ceglany komin dymny o wysokości 227 stóp. Budynek składał się z czterech pomieszczeń, dużej maszynowni i kotłowni oraz mniejszego biura maszynisty i pokoju przyjęć. W 1948 roku Chicago Tribune donosiła, że elektrownia produkowała wystarczającą ilość energii, aby obsłużyć 15-tysięczne miasto. Elektrownia przestała służyć stacji w latach 60. XX wieku, ale kiedy w 1984 roku terminal został zburzony i zastąpiony przez Centrum Transportowe Ogilvie, elektrownia przetrwała. Jest to jedna z dwóch zachowanych elektrowni kolejowych w Chicago i jedyna zachowana elektrownia linii Chicago and North Western.

Elektrownia została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków 10 grudnia 2004 roku. 11 stycznia 2006 r. została uznana za zabytek Chicago.

Zanim budynek został uznany za zabytek, od dawna był przeznaczony do rozbiórki, a jego podpiwniczenie zostało uszkodzone przez powódź w Chicago w 1992 roku. Deweloper kupił budynek i po dobudowaniu dwóch dodatkowych pięter wewnętrznych przekształcił go w budynek biurowy i handlowy o mieszanym przeznaczeniu. W 2007 r. renowacja zdobyła nagrodę za najlepsze wykorzystanie adaptacyjne, przyznawaną przez Landmarks Illinois.