Downtown Norwich Historic District, Norwich

Downtown Norwich Historic District to historyczna dzielnica stanowiąca rdzeń śródmieścia miasta Norwich w stanie Connecticut w Stanach Zjednoczonych. W 1985 roku został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych. Obejmuje 115 budynków i jedną inną budowlę na obszarze 64 akrów. Kilka budynków w dzielnicy historycznej jest również indywidualnie wpisanych do Krajowego Rejestru, w tym ratusz Norwich, budynek centrali telefonicznej i budynek Carroll.

Norwich zostało zasiedlone przez angielskich kolonistów w XVII wieku, a pierwsze nabrzeże zbudowano w 1684 roku. Szybko rozwinęło się jako port morski, a działalność gospodarcza skupiła się w pobliżu nabrzeża u zbiegu rzek Shetucket, Yantic i Tamizy. Śródmieście rozwinęło się jako liniowy obszar na północ od głównego obszaru portu, a Main Street tworzyła oś wschód-zachód. Najstarszy zachowany budynek handlowy pochodzi z 1742 roku, a najstarszy dom z 1745 roku. Poważny pożar w centrum miasta w 1793 roku zachęcił do przejścia na budownictwo murowane, ale rozwój został zahamowany przez blokady gospodarcze związane z wojną 1812 roku. W architekturze śródmieścia dominuje więc grecki renesans oraz architektura z końca XIX i początku XX wieku, która powstała w czasach, gdy miasto było ważnym punktem przeładunkowym dla towarów przewożonych koleją lub statkami. W tym czasie gospodarka miasta rozwinęła się o bankowość, tekstylia i inne gałęzie przemysłu napędzane wodą. W centrum miasta znajduje się wiele nienaruszonych XVIII- i XIX-wiecznych budynków skupionych wokół malowniczego portu.