Architecture of New York City, Nowy Jork

Forma budynku najbardziej kojarzona z Nowym Jorkiem to drapacz chmur, dzięki któremu wiele dzielnic handlowych i mieszkalnych zmieniło swoją zabudowę z niskiej na wysoką. Miasto, otoczone w większości wodą, zgromadziło jedną z największych i najbardziej zróżnicowanych kolekcji drapaczy chmur na świecie.

W Nowym Jorku znajdują się znaczące pod względem architektonicznym budynki w wielu różnych stylach, pochodzące z różnych okresów historycznych i kulturowych. Należy do nich Woolworth Building, wczesnogotycki drapacz chmur z gotyckimi detalami architektonicznymi na dużą skalę. Uchwała o zagospodarowaniu przestrzennym z 1916 r. wymagała, aby nowe budynki były cofnięte i ograniczała wysokość wież do pewnego procentu powierzchni działki, aby światło słoneczne mogło docierać do ulic poniżej. Projekty w stylu Art Deco budynków Chrysler Building i Empire State Building, ze stożkowymi szczytami i stalowymi iglicami, odzwierciedlały wymogi zagospodarowania przestrzennego. Chrysler Building jest uważany przez wielu historyków i architektów za jeden z najwspanialszych budynków Nowego Jorku, z charakterystyczną ornamentyką, taką jak wstawki oświetleniowe w kształcie litery V, zwieńczone stalową iglicą na szczycie wieży. Wczesnymi wpływowymi przykładami stylu międzynarodowego w Stanach Zjednoczonych są 330 West 42nd Street i Seagram Building. Budynek Condé Nast Building jest ważnym przykładem ekologicznego projektowania amerykańskich drapaczy chmur.

Charakter dużych dzielnic mieszkaniowych Nowego Jorku jest często definiowany przez eleganckie kamienice z brązowego kamienia, domy miejskie i kamienice, które powstały w okresie gwałtownej ekspansji w latach 1870-1930. Z drugiej strony w Nowym Jorku są też dzielnice mniej zaludnione, w których znajdują się wolnostojące domy. W dzielnicach zewnętrznych powszechne są duże domy jednorodzinne w różnych stylach architektonicznych, takich jak Tudor Revival i wiktoriański. Dzielone domy dwurodzinne są również szeroko dostępne w dzielnicach zewnętrznych, na przykład w dzielnicy Flushing.

Kamień i cegła stały się ulubionymi materiałami budowlanymi miasta po tym, jak po wielkim pożarze w 1835 roku ograniczono budowę domów drewnianych. W przeciwieństwie do Paryża, który przez stulecia budował z własnego kamienia wapiennego, Nowy Jork zawsze czerpał kamień budowlany z rozproszonej sieci kamieniołomów, a jego kamienne budynki mają różne faktury i odcienie. Charakterystyczną cechą wielu budynków w mieście jest obecność drewnianych wież ciśnień montowanych na dachach. W XIX wieku miasto wymagało ich instalowania na budynkach wyższych niż sześciopiętrowe, aby zapobiec konieczności stosowania zbyt wysokiego ciśnienia wody na niższych wysokościach, które mogłoby spowodować pęknięcie miejskich rur wodociągowych. Mieszkania z ogródkami stały się popularne w latach 20. XX wieku w dzielnicach peryferyjnych, w tym w Jackson Heights w Queens, które stały się bardziej dostępne dzięki rozbudowie metra.