Pleasant–High Historic District, Methuen

Pleasant-High Historic District obejmuje najwcześniejszy obszar nierolniczej zabudowy mieszkaniowej w Methuen, Massachusetts. Obejmuje domy wzdłuż ulic High i Pleasant od wschodniej części Broadwayu do Vine Street, a także kilka domów stojących przy sąsiednich ulicach. Dzielnica została wpisana na listę National Register of Historic Places w 1984 r.; od zachodu graniczy z dzielnicą historyczną Spicket Falls.

Przed 1800 rokiem Methuen, które obejmowało część dzisiejszego Lawrence, było w przeważającej mierze wiejskim miastem rolniczym. Jego głównym ośrodkiem przemysłowym był tartak i przędzalnia bawełny, które znajdowały się przy wodospadach rzeki Spicket, w miejscu, gdzie obecnie znajduje się centrum miasta. Wybudowanie w 1806 roku drogi doprowadziło do rozwoju dzielnicy mieszkaniowej na wschód od niej, na wzniesieniu z widokiem na teren, gdzie znajdowały się wodospady i młyny. Do 1810 r. wytyczono Pleasant Street i High Street, a wkrótce potem powstały najwcześniejsze domy w stylu federalnym przy 36 High Street i 18-20 Pleasant Street.

Młyny zostały rozbudowane w 1826 i ponownie w 1855 roku, co spowodowało rozwój dzielnicy mieszkaniowej w celu zapewnienia mieszkań pracownikom młyna, a lokalizacja Pierwszego Kościoła Kongregacyjnego przy Pleasant Street 30 w 1832 roku utrwaliła tę okolicę jako główne centrum miasta. Po 1855 roku w okolicy powstało kilka domów w stylu Second Empire, a następnie rozproszone przykłady innych XIX-wiecznych stylów architektonicznych. W 1890 roku właściciel młyna David Nevins wytyczył podział na około 100 działek w rejonie ulic Gage i Stevens, z którego przetrwało wiele domów w stylu Queen Anne, Shingle, Georgian Revival i Colonial Revival. Główną przestrzenią publiczną w dzielnicy jest miejsce pamięci amerykańskiej wojny domowej, znajdujące się w trójkącie, gdzie spotykają się ulice Pleasant i Charles.