Błotniak czarny

Czarny błotniak to fascynujący ptak średniej wielkości, występujący w Afryce, a dokładniej w Republice Południowej Afryki, Botswanie i Namibii. Z rozpiętością skrzydeł wynoszącą od 105 do 115 cm oraz długością ciała od 44 do 50 cm, czyni on spore wrażenie. Chociaż w locie wydaje się być całkowicie czarny, jego biały kuper i lotki stają się widoczne podczas wzbijania się w powietrze. Dzieli wiele cech fizycznych z innymi błotniakami, takich jak smukłe ciało, wąskie skrzydła i długi ogon. Zarówno samce, jak i samice czarnego błotniaka mają podobne upierzenie, lecz młode osobniki wyróżniają się jasnymi spodami i mocno nakrapianymi piersiami.

Czarnych błotniaków można głównie spotkać na zachodnich i południowych równinach przybrzeżnych Republiki Południowej Afryki. Są ptakami wędrownymi, rozprzestrzeniającymi się po południowej połowie Republiki Południowej Afryki, a nawet docierającymi do Lesotho i dalej. Zwykle podążają za wzorcem migracji z zachodu na wschód, choć indywidualne ptaki mogą mieć własne trasy. Ich migracja zależy głównie od dostępności pokarmu.

Czarne błotniaki żywią się głównie małymi ssakami, takimi jak myszoskoczki czteropasmowe, ale także ptakami i okazjonalnie gadami. Ich dieta może się różnić w zależności od regionu i lokalnych warunków pogodowych. W kwestii rozmnażania są najbardziej aktywne w prowincji Western Cape w Republice Południowej Afryki. Gniazdują na ziemi w wysokiej roślinności, składając od dwóch do czterech jaj od czerwca do listopada. Jaja są wysiadywane przez około 35 dni.

Niestety, czarne błotniaki muszą stawić czoła poważnym wyzwaniom. Utrata siedlisk spowodowana rozwojem miast, rolnictwem i inwazyjnymi gatunkami roślin doprowadziła do spadku ich populacji, która liczy mniej niż 1000 osobników. W rezultacie są teraz uznawane za zagrożone w Republice Południowej Afryki, Lesotho i Namibii. Zanieczyszczenie środowiska, szczególnie metalami ciężkimi i trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi, negatywnie wpływa na ich zdrowie i sukces reprodukcyjny. Te zanieczyszczenia mogą wpływać na barwę piór opartą na karotenoidach u piskląt, co jest istotne dla ich komunikacji i interakcji społecznych.