Sitatunga sawannowa

Sitatunga, znana także jako antylopa bagienna, to wyjątkowa antylopa zamieszkująca bagna i mokradła Afryki Środkowej. Można ją znaleźć w miejscach o gęstej roślinności, w sezonowych mokradłach, zaroślach nadrzecznych oraz w mangrowych bagniskach. Jej naukowa nazwa, Tragelaphus spekii, upamiętnia Johna Hanninga Speke'a, który po raz pierwszy opisał ten gatunek w 1863 roku. Sitatunga należy do rodzaju Tragelaphus i rodziny Bovidae.

Ta średniej wielkości antylopa wyróżnia się dymorfizmem płciowym – samce są znacznie większe od samic. Przystosowane do wodnego środowiska, sitatungi posiadają wydłużone kopyta, wodoodporną sierść i doskonałe zdolności kamuflażu. Te cechy umożliwiają im swobodne poruszanie się przez gęstą roślinność i wodę.

Sitatungi wykazują największą aktywność o świcie, zmierzchu i nocą, spędzając ten czas głównie na żerowaniu. Nie są terytorialne i można je spotkać zarówno samotnie, jak i w parach. Samce często angażują się w zachowania takie jak zwarcia rogami oraz niszczenie roślinności. Komunikacja między sitatungami obejmuje różne dźwięki i zachowania, w tym kaszenie, szczekanie i dotykanie nosami. Są również wyśmienitymi pływakami i mają zróżnicowaną dietę roślinną.

Pod względem reprodukcji, sitatungi rozmnażają się przez cały rok, a samce konkurują o partnerki do kopulacji. Po trwającej około osiem miesięcy ciąży, samica zwykle rodzi jedno cielę. Matka ukrywa młode, wyprowadzając je tylko wtedy, gdy jest bezpiecznie. Opiekuje się nim i chroni przez kilka miesięcy.

Sitatunga jest antylopą amfibiotyczną, co oznacza, że żyje w bagnistych siedliskach w kilku krajach afrykańskich. Niestety, zmaga się z zagrożeniami takimi jak utrata siedlisk, niszczenie terenów podmokłych i kłusownictwo. Pomimo że jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski przez IUCN, trwają działania na rzecz jej ochrony. Wiele sitatung zamieszkuje obszary chronione, jednak nadal borykają się z problemami związanymi z ludzką ingerencją i degradacją środowiska.