Kloster

Opactwo św. Jana w Thurtal było klasztorem benedyktyńskim, założonym pierwotnie w Alt St. Johann w kantonie St. Gallen w Szwajcarii w połowie XII wieku.

Najstarsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z 4 października 1152 r. kiedy to papież Eugeniusz III wziął klasztor pod swoją opiekę. Papież potwierdził własność klasztoru oraz wolny wybór opata i wogta.

W dniu 24 października 1178 r. papież Aleksander III potwierdził rozszerzenie posiadłości opactwa.

W latach 1227/1228 król został wogatem opactwa. W grudniu 1231 r. cesarz Fryderyk II wydał Złotą Bullę, w której potwierdził swoje obowiązki jako wójta opactwa.

Do opactwa należały liczne posiadłości w Toggenburgu i w dolinie Renu: St. Johann, Stein, Nesslau, Kappel, St. Peterzell i Mogelsberg; oraz w austriackim Vorarlbergu, koło Feldkirch, w Klaus, Götzis i Altach.

Opactwo często kupowało także ziemię na terenie dzisiejszego księstwa Liechtensteinu, a przede wszystkim znany Czerwony Dom w Vaduz, który nabyło w 1525 r. od spadkobierców średniowiecznych właścicieli - rodziny Vaisli.

Okres świetności opactwa przypadł na XIV wiek. Przetrwało reformację, ale straciło niezależność w 1555 r. kiedy stało się przeorem opactwa św.

W 1626 r. budynki zostały poważnie zniszczone przez pożar, a mnisi dotknięci tajemniczą chorobą i wspólnota przeniosła się wzdłuż doliny do nowej siedziby w Sidwald koło Nesslau, znanej odtąd jako Neu St. Johann. Na miejscu starego klasztoru wybudowano kościół parafialny z domem dla księdza.

Nowe budynki klasztorne w Nesslau, które ukończono w 1680 r. były utrzymane we wspaniałym stylu rokoko. Toggenburg był obszarem mieszanym wyznaniowo, a klasztor stał się narzędziem kontrreformacji pod przywództwem księcia-abbota z St.

W 1805 r. klasztor został rozwiązany. Dawny kościół klasztorny stał się rzymskokatolickim kościołem parafialnym parafii Neu St. Johann. W pozostałych budynkach mieści się obecnie ośrodek szkolnictwa wyrównawczego Johanneum.