Northern Ice Field, Kilimandżaro

Północne Pole Lodowe znajduje się w pobliżu szczytu góry Kilimandżaro w Tanzanii, na zachodnim zboczu szczytu. Północne Pole Lodowe i Wschodnie Pole Lodowe były połączone z Południowym Polem Lodowym i stanowiły część ciągłej bryły lodu lodowcowego na szczycie góry Kilimandżaro, gdy po raz pierwszy zbadano je naukowo w 1912 roku. W 1962 roku Południowe Pole Lodowe oddzieliło się od Północnego Pola Lodowego, a w 1975 roku także Wschodnie Pole Lodowe. W 1912 roku powierzchnia zlodowaconych obszarów na szczycie Kilimandżaro wynosiła 11,40 km². Do 2011 roku zmniejszyła się do 1,76 km², co stanowi 85-procentowy ubytek. Lód spływający z Północnego Pola Lodowego zasilał niegdyś liczne lodowce, w tym, z północy na południe, lodowce Crednera, Drygalskiego, Wielki Penck i Mały Penck.

Północne Pole Lodowe to największa warstwa lodu pozostała na górze Kilimandżaro, o powierzchni 0,95 km2, zmierzonej w 2007 roku. Podczas wyjątkowo zimnego okresu znanego jako Młodszy Dryas, który miał miejsce około 12 800 i 11 500 lat BP, góra Kilimandżaro mogła być wolna od lodu. Warunki panujące w okresie Młodszej Dryas były wystarczająco zimne, by utrzymać lód, ale jednocześnie wyjątkowo suche, do tego stopnia, że region, w którym znajduje się góra Kilimandżaro, był półpustynny. Próbki rdzenia lodowego pobrane z Północnego Pola Lodowego pochodzą dopiero z końca Młodszego Dryasu i datowane są na 11 500 lat. Osady pyłu w próbkach rdzeni lodowych pokrywają się z okresami przypuszczalnego ocieplenia, takimi jak Średniowieczny Okres Ciepły. Rdzenie lodowe wskazują również, że podczas Małej Epoki Lodowej Północne Pole Lodowe i inne zlodowacone obszary na górze Kilimandżaro prawdopodobnie się powiększyły, co było spowodowane nie tylko obniżeniem temperatur, ale także bardziej wilgotnym klimatem. Rdzenie lodowe wywiercone w 2000 roku w Północnym Polu Lodowym przeszły przez lodowiec aż do skały macierzystej, na odległość nieco ponad 50 m.

Obecny stan cofania się lodowców na górze Kilimandżaro przypisuje się zarówno cieplejszym, jak i suchszym warunkom niż te, które panowały podczas Małej Epoki Lodowej. Na lodowce tropikalne zwykle większy wpływ ma wilgoć niż na te znajdujące się na średnich szerokościach geograficznych czy w strefach polarnych, a suchsze warunki mogą prowadzić do większego odsetka strat lodowcowych ze względu na większe ogrzewanie radiacyjne w strefach tropikalnych, choć większość strat lodowca tropikalnego nadal przypisuje się przede wszystkim ociepleniu klimatu.

Nie przewiduje się, by ta tendencja do cofania się miała ulec zmianie, a większość lodu na szczycie Kilimandżaro, jeśli nie cały, może zniknąć do 2040 roku. Od 1984 r. w Północnym Polu Lodowym w pobliżu jego środka powstała dziura, która w 2003 r. otworzyła się w kanionie, odsłaniając skały po raz pierwszy od 11 tys. lat. Do 2011 r. Północne Pole Lodowe rozpadło się na dwie części. Cofanie się nie odbywa się tylko wzdłuż brzegów. W latach 2000-2007 Północne Pole Lodowe przerzedziło się średnio o 1,9 m.