San Fernando Hill, San Fernando

San Fernando Hill to 192-metrowe wzgórze, które leży w centrum miasta San Fernando w Trynidadzie i Tobago. Wzgórze, będące wychodnią argillitu, jest najwyższym punktem Równiny Naparima. Pierwotnie miało kształt niemal kopuły ze spłaszczonym wierzchołkiem, a jego wielkość zmniejszyła się o ponad jedną trzecią w wyniku nieograniczonego wydobycia kamieniołomu w latach 70. ubiegłego wieku. Pierwotnie na wzgórzu rosły lasy półzielone, które jednak zostały w dużej mierze zastąpione przez gatunki uprawne przed zniszczeniem wzgórza przez kamieniołomy.

Wydobywanie kamienia na Wzgórzu nie było zjawiskiem nowym, ale wzrost zapotrzebowania na kruszywo Argillite w okresie boomu naftowego w latach 70. doprowadził do ekspansji kamieniołomu do tego stopnia, że wydawało się, że całe Wzgórze zostanie usunięte. Protesty grup obywatelskich doprowadziły do wstrzymania wydobycia i wzgórze zostało włączone do planu Parków Narodowych i Obszarów Chronionych z 1980 roku. Nadleśnictwo przejęło zarządzanie wzgórzem i od tego czasu wybudowało na nim centrum dla zwiedzających oraz tereny rekreacyjne. Z centrum rozciąga się wspaniały widok na południowy i środkowy Trynidad, Zatokę Paria, a w pogodne dni także na wybrzeże pobliskiej Wenezueli. Na wzgórzu znajduje się także kilka bunkrów z czasów II wojny światowej, ale nie są one łatwo dostępne dla zwiedzających.

Pod koniec lat 80. ówczesny burmistrz San Fernando, dr Romesh Mootoo, zaproponował przeniesienie ratusza na Wzgórze, nazywając je Akropolem Karaibów. Nic jednak z tych planów nie wyszło. Wraz z zagospodarowaniem wzgórza jako terenu rekreacyjnego, mieszkańcy San Fernando i okolic ponownie nawiązali z nim kontakt. W okresie Bożego Narodzenia z miejsca na Wzgórzu San Fernando można zobaczyć w całej okolicy dużą gwiazdę, oświetloną elektrycznie.

W oparciu o badania magisterskie Tyrone'a Kalpee opracowano innowacyjny plan rekultywacji powierzchni gołej skały na terenach dawnego kamieniołomu, oparty na Leucaena leucocephala, szybko rosnącym gatunku drzewa strączkowego. Nadleśnictwo włączyło plany Kalpee do planu rekultywacji Wzgórza, dzięki czemu na wielu obszarach pojawiła się stosunkowo bujna roślinność.