Nelson Island

Wyspa Nelson, Trynidad i Tobago jest jedną z Pięciu Wysp, które leżą na zachód od Port of Spain w Zatoce Paria.

Wyspa Nelson jest znana jako miejsce zejścia na ląd i stacja kwarantanny dla indenturowanych imigrantów przybywających na Trynidad i Tobago w XIX i na początku XX wieku. Z tego powodu nazwano ją Ellis Island Trynidadu i Tobago.

Na wyspie Nelson imigranci indiańscy oraz statek, żywność i zapasy zostały skontrolowane przez Inspektora Imigrantów. Ich tobołki i koce zostały poddane fumigacji, a oni sami zostali poddani kwarantannie i pozwolono im odzyskać siły. Działania te miały na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób, które mogły zostać przywiezione z Indii. Szczególne wysiłki podjęto, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się ospy i odry. Na wyspie Nelson imigranci byli badani przez lekarza, a następnie transportowani małymi łodziami do Portu Hiszpanii. Zdrowi zostali natychmiast wysłani do posiadłości, chorzy do Szpitala Kolonialnego w Port of Spain, a ci, którzy potrzebowali jedynie odpoczynku, zostali zatrzymani w Depot w Port of Spain.

W latach trzydziestych XX wieku na wyspie Nelson znajdował się areszt dla więźniów, wśród których był Tubal Uriah Butler. Podczas II wojny światowej Amerykanie zbudowali na wschodnim krańcu wyspy działobitnię, a na zachodnim - groblę prowadzącą na Rock Island. W 1970 r. po rewolucji Black Power, wyspa Nelson ponownie stała się centrum przetrzymywania więźniów. Wśród przetrzymywanych tam osób byli: przewodniczący Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Naftowego George Weekes, przywódca Narodowego Komitetu Wspólnego Działania Geddes Granger, Apoesho Mutope, Winston Suite i Clive Nunez.