Batı Raman oil field, Batman

Pole naftowe Batı Raman znajduje się w prowincji Batman, w regionie południowo-wschodniej Anatolii w Turcji. Ze swoimi szacunkowymi zasobami wynoszącymi 1,85 mld baryłek i produkcją około 7500 baryłek dziennie z 300 odwiertów jest największym i najbardziej produktywnym polem naftowym w Turcji.

Pole ma długość 18 km, szerokość 3-5 km i jest zorientowane ze wschodu na zachód. Znajduje się kilka kilometrów na południe od miasta Batman, a na wschodzie leży pole naftowe Raman. W pobliżu, po zachodniej stronie miasta Batman, przepływa rzeka Batman. Oba pola rozdziela wąski system uskoków. Ropa naftowa jest klasyfikowana jako ciężka. Jej gęstość wynosi 9,7-15 API, a lepkość w warunkach złożowych 450-1000 cP. Ropa znajduje się na średniej głębokości 1310 metrów i jest przykryta warstwą wapienia garzańskiego - węglanu z okresu kredy. Warstwa ta ma grubość ok. 64 m i leży na głębokości ok. 1320 m, a jej średnia porowatość wynosi 18%. Jej zmierzona przepuszczalność, wynosząca 200-500 mD, jest wyższa od obliczonych wartości objętościowych wynoszących 10-100 mD, co wskazuje na obecność licznych spękań i szczelin. Warstwa ta jest dość niejednorodna, zarówno w kierunku poprzecznym, jak i pionowym.

Pole zostało odkryte w 1961 r. i zagospodarowane przez firmę Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığı. Wydobycie ropy naftowej rozpoczęło się w 1962 roku na poziomie 400 baryłek dziennie i szybko wzrosło do 9000 baryłek dziennie w 1969 roku, a następnie spadło. Głównym mechanizmem produkcji ropy była ekspansja płynu, który był pod ciśnieniem około 1800 psi, ale w wyniku wydobycia ciśnienie spadło do około 400 psi. Ze względu na dużą gęstość i lepkość ropy naftowej mechanizmem naturalnym można było wydobyć jedynie 1,5% złoża, a limit ten szybko się wyczerpał - do 2007 roku ze złoża wydobyto około 94 mln baryłek ropy naftowej. Ciśnienie podniesiono poprzez zatłaczanie wody, a później dwutlenku węgla. W latach 1971-1978 do złoża wpompowano ok. 3,2 mln baryłek wody, a następnie w 1987 roku rozpoczęto zatłaczanie CO2. Dzięki temu po 1987 roku wzrosło wydobycie, które w 1993 roku osiągnęło szczytowy poziom 13 000 baryłek, a od tego czasu stopniowo spada. Do 1967 roku wykonano tylko około 20 odwiertów, ale do 1969 roku przybyło sto nowych. Niektóre odwierty zostały wówczas zaniechane, a ich łączna liczba zmniejszyła się do ok. 90 w 1987 roku, po czym stopniowo wzrosła do ok. 200 w 1995 roku. Wydajność większości odwiertów jest zbliżona do 40 bbl/d.