Ichneumonka białoogonowa

Mangusta białosterna, naukowo nazwana Herpestes albicaudus, jest największym przedstawicielem rodziny mangust i jedynym reprezentantem rodzaju Ichneumia. To fascynujące stworzenie zamieszkuje Afrykę na południe od Sahary oraz niektóre obszary południowego Półwyspu Arabskiego, adaptując się do różnych środowisk, od półpustyń po sawannowe lasy.

Te mangusty ważą od 1,8 do 5,2 kg i mają długość ciała od 53 do 71 cm, z ogonem mierzącym od 40 do 47 cm. Charakteryzują się długą, wąską głową, dużymi zaokrąglonymi uszami oraz żółtawo-płowym futrem pokrytym czarnymi włosami ochronnymi, które nadają im szary, cętkowany wygląd. Zgodnie ze swoją nazwą, ich ogon jest puszysty, a jego końcówka wyraźnie biała.

Mangusty białosterne są głównie nocne i preferują przebywanie na ziemi. W ciągu dnia ukrywają się w opuszczonych norach lub jamach pod korzeniami drzew. Są dość wokalne, wydając szczekające dźwięki podczas godów i uwalniając nieprzyjemnie pachnącą substancję, gdy są przestraszone. Ich dieta jest zróżnicowana, z preferencją na owady, ale obejmuje także małe ssaki, gady i owoce.

Rozmnażanie tych mangust pozostaje w dużej mierze zagadką. Mioty są zazwyczaj obserwowane od lutego do maja. Młode ssaki są odstawiane od matki w wieku około dziewięciu miesięcy, a wtedy zazwyczaj opuszczają grupę. Prawdopodobnie osiągają dojrzałość płciową przed ukończeniem dwóch lat, a okres ciąży wynosi około 60 dni.

Nazwa rodzaju Ichneumia pochodzi od greckiego słowa "ichneumon" co oznacza "śledczy" natomiast nazwa gatunkowa albicaudus wywodzi się od łacińskich słów oznaczających "biały" i "ogon." W języku tigrinia, używanym w niektórych częściach Erytrei i Etiopii, mangusta białosterna znana jest jako "tsihira."