Parque Municipal Cerro El Casupo, Valencia

Park miejski Cerro Casupo to park znajdujący się na terenie parafii miejskiej San José, na północnym zachodzie miasta Valencia, w stanie Carabobo w Wenezueli. Park został uznany za Park Miejski 20 września 1998 r. przez Urząd Burmistrza Miasta Walencji, co zostało opublikowane w dekrecie nr 47/98 w Dzienniku Urzędowym Miasta.

Park Miejski składa się z pasma górskiego z wieloma wzniesieniami, z których zwykli ludzie odwiedzają to zwane "Cerro Casupo", ponieważ jest ono najbardziej dostępne i rozciąga się z niego panoramiczny widok na gminę Walencja i Naguagua. Oprócz wzgórza zwanego "Cerro Casupo" są jeszcze inne, takie jak Cerro Colorado, La Paz i Marin, które nie są znane szerszej publiczności, ale dla ekspedycjonistów są zazwyczaj idealnymi trasami ze względu na bardziej intymny kontakt z naturą i długość tras, które zazwyczaj przekraczają 50 minut.

Cerro Casupo obejmuje w szczególności wzgórze, które znajduje się na końcu 4 alei na północnym krańcu, charakteryzuje się umiarkowaną, ale nie długą i nie męczącą trasą, która w zależności od sprawności użytkownika może zająć od 20 do 35 minut, aby wejść na szczyt. Główna trasa składa się z krótkiej drogi gruntowej, kilku kamiennych schodów, a za schroniskiem zwanym "Las Casita del Medio" zaczyna się bardziej uciążliwa droga, gdzie ziemia zaczyna być zastępowana przez skały, z których zbudowana jest góra. Na szczycie znajdowała się kiedyś wiata dla użytkowników, ale po burzy w połowie 2018 r. została zniszczona przez silny podmuch wiatru, z wiaty pozostała tylko drewniana ławka.

Oprócz głównej drogi są dwa bezpośrednie dojścia do wzgórza Cerro Casupo, jedno przez rzekę zwaną "Rio 1", a drugie przez "El Camino La Viña". Obie trasy są godne polecenia ze względu na ich naturalne piękno.

Jeśli chodzi o ekosystem, w Parku Miejskim znajdują się dwie główne rzeki, kilka mikro lasów tropikalnych wokół rzek lub na obszarach wilgotnych, sztuczny las z drzew nerkowca oraz różne drzewa, z których większość nie jest typowa dla tego obszaru, sztuczny las złożony z nerkowców i różnych drzew, z których większość nie jest typowa dla tego obszaru i prawdopodobnie została zasadzona w latach 2000-2008 za rządów burmistrza Paco Cabrery we współpracy z prywatną firmą, która promowała żmudne działania polegające na sadzeniu drzew w Parku Miejskim w celu powstrzymania erozji gór, zapewnienia owoców dla zwierząt i uniknięcia ciągłych pożarów, które nękały Park Miejski.

Warto zauważyć, że nasadzenia te radykalnie zmieniły wygląd Parku Miejskiego, który w przeszłości charakteryzował się niewielką ilością drzew na zboczach wzgórz porośniętych trawą. Takie działanie w znacznym stopniu zniszczyło naturalne piękno parku, a nawet spowodowało pożary roślin bardzo charakterystycznych dla parku, ale radykalnie zmniejszyło liczbę pożarów, które zniszczyły znaczną część roślinności, zanieczyściły miasto i zabiły ogromną liczbę gatunków zwierząt, takich jak gady i małe ssaki.

Jeśli chodzi o historię Parku Miejskiego, najstarsi użytkownicy opowiadają, że około lat 70. ubiegłego wieku Cerro Casupo zaczęło być wybierane jako miejsce rekreacji przez fanów motocrossu, którzy otworzyli pierwsze trasy. Należy zauważyć, że w tym czasie przyszły park był częścią prywatnej posiadłości i dostęp do niego miała tylko bardzo ograniczona grupa osób. Dopiero w latach 80. obszar ten został zurbanizowany, a na zbocza Cerro Casupo dotarł chodnik, dzięki czemu stał się on bardziej dostępny dla osób niezwiązanych z motocrossem. Pierwszy główny dostęp znajdował się tuż za szkołą Cristo Rey, prowadził do drogi gruntowej, która kończyła się zaledwie kilka metrów od Rio 1. Wywołało to wielki boom jako miejsce kąpieli i rekreacji dla młodych ludzi, którzy korzystali z tego miejsca w podobny sposób jak z plaż.

XX wieku wybudowano nowe wejście, pozostawiając to, które prowadziło nad rzekę, w tle. W rezultacie popularność rzeki jako miejsca rozrywki zmalała, a popularność zdobycia szczytu wzrosła. W ten sposób radykalnie zmienił się typ społeczeństwa, które zaczęło zastępować młodych kierowców pojazdów spalinowych osobami w różnym wieku, a przede wszystkim osobami kochającymi ruch.

W odniesieniu do nazw miejsc należy zaznaczyć, że nie ma oficjalnego konsensusu, czego przykładem jest fakt, że nazwa Rio 1 została nadana za czasów administracji strażników parku za czasów Paco Cabrery, jednak znawcy terenu podają nazwę Rio Hormiguero z czasów, gdy była to część prywatnej posiadłości.