Conisbrough Castle, Doncaster

Zamek Conisbrough to średniowieczna fortyfikacja w Conisbrough, w hrabstwie South Yorkshire, w Anglii. Zamek został zbudowany w XI wieku przez Williama de Warenne, hrabiego Surrey, po podboju Anglii przez Normanów w 1066 roku. Hamelin Plantagenet, nieślubny, parweniusz, brat Henryka II, nabył posiadłość przez małżeństwo pod koniec XII wieku. Hamelin i jego syn Wilhelm przebudowali zamek z kamienia, w tym jego wyróżniającą się, wysoką na 28 metrów strażnicę. Zamek pozostał w rękach rodziny aż do XIV wieku, mimo że był kilkakrotnie zajmowany przez Koronę. Następnie fortyfikacja została przekazana Edmundowi z Langley, a w 1461 r. przeszła z powrotem na własność królewską.

Zamek Conisbrough popadł w ruinę, a jego zewnętrzne mury poważnie ucierpiały na skutek osiadania i w XVI wieku został przekazany rodzinie Carey. Zrujnowany stan zamku uniemożliwił jego udział w angielskiej wojnie domowej w XVII wieku, a pozostałości zostały kupione przez księcia Leeds w 1737 roku. Sir Walter Scott wykorzystał to miejsce w swojej powieści Ivanhoe z 1819 roku, a pod koniec XIX wieku ruiny stały się atrakcją turystyczną.

W 1950 r. państwo przejęło zarządzanie posiadłością, ale w latach 80. uznano, że infrastruktura dla zwiedzających jest nieodpowiednia, co doprowadziło do zawiązania trójstronnego partnerstwa między samorządem lokalnym, państwową agencją English Heritage i lokalnym funduszem charytatywnym w celu zagospodarowania zamku. W latach 90. XX w. zamek został ponownie zadaszony i wyłożony wykładziną z pomocą funduszy Unii Europejskiej. English Heritage przejęło kontrolę nad zamkiem w 2008 roku i nadal zarządza obiektem jako atrakcją turystyczną.

Zamek składa się z przedzamcza wewnętrznego i zewnętrznego, z których pierwsze otoczone jest kamiennym murem kurtynowym, bronionym przez sześć wież murowanych lub warownych oraz wieżę zamkową. Na przedzamczu wewnętrznym znajdowała się sala, solarium, kaplica i inne budynki gospodarcze, z których przetrwały tylko fundamenty. Projekt twierdzy Conisbrough jest unikalny w Anglii, a historycy Oliver Creighton i Stephen Johnson uważają go za "architektoniczny klejnot" i "jeden z najwspanialszych przykładów późnej normańskiej architektury obronnej". Składa się z okrągłej wieży centralnej z sześcioma masywnymi przyporami. Na czterech kondygnacjach znajdowała się komnata główna, a nad nią prywatna komnata dla władcy. Choć słaba pod względem militarnym, konstrukcja ta stanowiła potężny symbol nowego statusu społecznego Hamelina Plantageneta jako wielkiego władcy.