Kościół św. Pawła, Worthing

Kościół św. Pawła w Worthing, Anglia, został otwarty w 1812 roku jako Worthing Chapel of Ease. Zbudowano go, aby mieszkańcy i goście nowo powstałego miasta Worthing nie musieli podróżować do kościoła parafialnego St Mary w Broadwater. Jako rozwijający się kurort uważano, że aby miasto mogło się rozwijać, mieszkańcy i goście będą potrzebowali miejscowego kościoła lub kaplicy.

Chapel of Ease dała swoją nazwę głównej trasie północ-południe w centrum Worthing - Chapel Road. Pierwszym kapelanem kaplicy został ksiądz William Davison. Wielebny Davison założył w mieście szkoły dla chłopców, dziewcząt i niemowląt za pieniądze zebrane od zgromadzenia. Założona przez niego szkoła dla dziewcząt stała się pierwotną szkołą Davison High School.

Budowa kaplicy została sfinansowana ze sprzedaży i dzierżawy ławek, co uczyniło z niej kaplicę własnościową. Polityka ta skutecznie wykluczała ubogich z kościoła, co było krytykowane aż do 1893 r. kiedy to fundusze pozwoliły na rozbudowę budynku, a kaplica została podniesiona do rangi kościoła parafialnego i poświęcona św.

Budynek, zaprojektowany przez Johna Rebeccę i zbudowany przez Ambrose'a Cartwrighta, który zbudował także pobliski Ambrose Place, ma dorycki portyk z czterema kolumnami zwrócony w stronę Chapel Road, a za nim kopułę z dzwonem. Żółte cegły budynku są wykonane z niebieskiej gliny pochodzącej z Worthing Common, zielonej przestrzeni, która w XIX wieku istniała na południe od obecnej plaży, a obecnie znajduje się pod wodą. Budynek jest częściowo pokryty stiukiem.

Wnętrze kościoła zostało wykończone przez mieszkańca Worthing, Edwarda Hide'a. Królowa Charlotta, żona Jerzego III, podarowała kościołowi herb królewski w podziękowaniu mieszkańcom Worthing za okazaną hojność i życzliwość jej dwóm córkom, księżniczkom Amelii i Charlotte, kiedy przebywały w mieście. Organy zostały podarowane kościołowi przez Edwarda Ogle'a, nazywanego przez mieszkańców Worthing "Królem Ogle'em" z powodu jego autokratycznego zachowania. Pierwotnie prezbiterium znajdowało się we wschodniej części budynku, jednak po rozbudowie kościoła w latach 90. XIX wieku musiało zostać przesunięte na zachód, co jest nietypowe dla kościołów anglikańskich.