Westhoughton Town Hall, Bolton

Westhoughton Mill lub Rowe and Dunscough's Mill, przy Mill Street w Westhoughton, niedaleko Bolton w historycznym hrabstwie Lancashire, był miejscem podpalenia przez luddystów w 1812 roku. Młyn został zbudowany w 1804 r. przez Richarda Johnsona Locketta, mieszkańca Macclesfield, który mieszkał w Westhoughton Hall. W 1808 r. wydzierżawił on młyn Thomasowi Rowe z Manchesteru.

W latach 1811 i 1812 luddyści napadali na napędzane elektrycznie młyny na całej angielskiej północy i w Midlands, do tego stopnia, że w lutym 1812 roku rząd przyjął ustawę o łamaniu ram, na mocy której niszczenie napędzanych krosien było karane śmiercią. Wykwalifikowani tkacze stracili źródło utrzymania, gdy produkcja przeniosła się z systemu domowego do nowych manufaktur, co spowodowało poważne trudności i niepokoje wśród robotników. Bezrobotni tkacze przyłączyli się do luddystów, wierząc, że ich jedyną nadzieją jest zniszczenie maszyn. Rząd tłumił bunt, surowo karząc przestępców. W 1812 r. zamieszki luddystów w okolicach Manchesteru osiągnęły apogeum.

W piątek 28 kwietnia duży tłum tkaczy i mechaników zebrał się w Westhoughton z zamiarem zniszczenia krosien w Rowe and Dunscough's Mill. Wysłano po nich Scots Greys, rozmieszczonych w Bolton przez rząd w celu stłumienia niepokojów, ale po przybyciu kontyngentu wszystko było spokojne, a oni sami wrócili do swoich kwater. Wkrótce po ich wyjeździe podpalono fabrykę i jej wyposażenie, a kiedy wojsko wróciło, budynki były zniszczone, a sprawcy zniknęli. Wieczorem we wsi zebrało się kilku buntowników, którzy domagali się jedzenia, picia i pieniędzy, w związku z czym odwołano wojsko i odczytano ustawę o zamieszkach. Zebrano informacje o prowodyrach, aresztowano 24 mężczyzn i wysłano ich na proces do sądu w Lancaster Assizes. Niektórzy z nich zostali zwolnieni, ale "za umyślne i złośliwe podpalenie i spalenie tkalni, magazynu i krosna, będących w posiadaniu Thomasa Rowe'a i Thomasa Dunscougha w Westhoughton", Job Fletcher, James Smith, Thomas Kerfoot i Abraham Charlson zostali skazani na śmierć i powieszeni, a dziewięciu mężczyzn przewieziono. Po wprowadzeniu ustawy luddystycznej producenci unikali miasteczka aż do czasu wybudowania Chadwick's Silk Mill na początku lat 50-tych XIX wieku. W tym samym czasie zaatakowano Westhoughton Hall.

Według relacji Jamesa Thomasa Statona z książki "The Brunnin' o' Westhowtun Factory" wśród robotników byli rządowi szpiedzy, a zarząd młyna zastawił pułapkę, która miała zniewolić niezadowolonych pracowników poprzez podburzanie ich do przemocy; niektórzy badacze uważają, że taki scenariusz był prawdopodobny.

Po ataku młyn został odbudowany i przekształcony w młyn kukurydziany, aż w 1840 r. został kupiony przez Petera Ditchfielda, producenta bawełny, który przekształcił go w młyn bawełniany. Po jego śmierci w 1854 r. młyn, zatrudniający wówczas około 40 osób, przeszedł w ręce jego syna, Petera Ditchfielda jnr. Po wielu latach przędzenia bawełny i produkcji trzody zaprzestano produkcji, a młyn stał pusty. Ostatecznie został rozebrany w 1912 r. a w miejscu, gdzie stał, do dziś znajduje się pusta działka.