Hod Hill
Fakty i informacje praktyczne
Hod Hill to duży fort na wzgórzu w Blackmore Vale, 3 mile na północny zachód od Blandford Forum, Dorset, Anglia. Fort znajduje się na 143-metrowym kredowym wzgórzu o tej samej nazwie, które leży pomiędzy sąsiednimi Dorset Downs i Cranborne Chase. Tuż na północ znajduje się fort na wzgórzu Hambledon Hill. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego "hod", oznaczającego schronienie, choć "hod" może też oznaczać "hood", odnosząc się do kształtu wzgórza.
Fort jest w przybliżeniu prostokątny, o powierzchni 22 ha. Na zachodzie znajduje się strome, naturalne zbocze prowadzące do rzeki Stour, a po pozostałych stronach sztuczny wał, rów i przeciwskarpa, z dodatkowym wałem po stronie północnej. Główne wejście znajduje się w południowo-wschodnim narożniku, a inne otwory w narożnikach południowo-zachodnim i północno-wschodnim.
Durotriges zamieszkiwali fort w późnej epoce żelaza; nie wiadomo, czy jest to to samo plemię, które ufortyfikowało szczyt wzgórza w środkowej epoce żelaza. Istnieją liczne dowody osadnictwa w obrębie fortu, w tym platformy pod okrągłe domki.
Hod Hill jest drugim z serii obiektów ziemnych z epoki żelaza, zaczynających się od Hambledon Hill i obejmujących Hod Hill, Spetisbury Rings, Buzbury Rings, Badbury Rings i Dudsbury Camp. Port z epoki żelaza w Hengistbury Head stanowi ostatni zabytek z epoki żelaza w tym niewielkim łańcuchu stanowisk.
Chociaż tradycyjnie uważa się, że wzgórze zostało zdobyte w 43 r. n.e. przez Drugi Legion Rzymski, dowodzony przez Wespazjana, który do tego czasu zdobył już Maiden Castle i inne forty na południu, ta interpretacja wydaje się obecnie mało prawdopodobna. Jest jasne, że fort na wzgórzu był już dawno opuszczony do czasu przybycia armii rzymskiej do Dorset, a wiele żelaznych bełtów balistycznych, które znaleziono na wzgórzu, skupionych w tak zwanym obszarze "Chaty Wodza", są teraz bardziej prawdopodobne, że zostały wystrzelone z późniejszego rzymskiego fortu podczas ćwiczeń celowniczych.
Rzymianie zbudowali obóz w północno-zachodnim narożniku pierwotnego fortu, prawdopodobnie zajmowany przez mieszane siły legionistów i żołnierzy pomocniczych. Fort był wykorzystywany jako baza przez około 5 lub 6 lat, ale przestał być używany około roku 50 n.e. kiedy to wojska zostały wycofane po pożarze na kampanię przeciwko Caractacusowi w Walii, a pozostali ludzie zostali przeniesieni do nowego fortu położonego dalej na zachód, w Waddon Hill.
W latach 50. XX wieku wykopaliska prowadził Sir Ian Richmond, a jego raport końcowy został opublikowany w 1969 roku. Obecnie wzgórze jest ważnym siedliskiem muraw wapiennych, na którym rosną wspaniałe dzikie kwiaty i motyle. Wzgórze jest zabytkiem wpisanym do rejestru zabytków i znajduje się pod opieką National Trust z dostępem publicznym. Obiekt znajdował się w rejestrze zabytków zagrożonych, ale został z niego usunięty w 2022 r. w wyniku realizacji projektu Hillforts and Habitats Project.
Anglia