St Dominic's Holy Well, Truro

St Dominic's Holy Well to naturalne źródło znajdujące się w parafii St George, Truro, Cornwall.

Studnia znana obecnie jako Studnia św. Dominika znajduje się w ogrodzie przed domem Carvedras House przy St George's Road w Truro i prowadzą do niej kamienne schody z poziomu ulicy. Wydaje się, że została zbudowana w XVII wieku.

Nie jest to jednak prawdziwa studnia św. Dominika. Doszło do pomylenia pierwotnego domu Carvedrasa zajmującego miejsce przy Kenwyn Street 78-95 z nowszym domem na Wzgórzu Świętego Jerzego. W umowie dzierżawy z 1664 r. teren przy starym Carvedras House opisano jako "wszystkie stare, zniszczone mury w pobliżu górnego końca domu Carvoddris, przylegające do ogrodu i sadu Carvoddris w Kenwyn, wraz z 40' szerokości i 60' długości wspomnianego sadu oraz 40' ziemi prowadzącej od gruszy do drogi łączącej się z bramą Johna Robartsa prowadzącą do studni św. Musiała to być uliczka obok Kenwyn Street 95, która obecnie biegnie obok Kenwyn Mews, prowadząca do miejsca oznaczonego na starych mapach OS jako "Friary Well site of". To musiała być prawdziwa studnia św. Dominika. Była to studnia Białych Braci lub Dominikanów, którzy mieszkali w Truro na terenie łąk klasztornych należących do Carvedras Manor.

"Klasztor Dominikanów znajdował się między ulicą Kenwyn a rzeką; został założony przez jednego z Reskymerów i zbudowany w XIII wieku, a biskup Bronescombe poświęcił kościół w dzień Michaelmas 1259 roku. Około półtora wieku temu części kościoła i świętej studni były wyraźnie widoczne na łące zwanej klasztorem, ale nic mi nie wiadomo o tym, by obecnie istniały jakiekolwiek pozostałości. Miejsce to przecinają ulice Castle Street i Frances Street, a chociaż jakiś czas temu dokładnie zbadałem teren, nie udało nam się znaleźć żadnych pozostałości poza kilkoma obrobionymi kamieniami wmurowanymi w ściany. Z planu południowego wybrzeża Kornwalii z czasów Henryka VIII wynika, że kościół miał wzniosłą wieżę z pinaklami i trzy dzwony. W XIII wieku Truro stało się dobrze prosperującym miastem, a w 1339 roku było największym miastem w Kornwalii, z wyjątkiem Bodmin; na trzecim miejscu znajdowało się Lostwithiel.

Był to ważny ośrodek misyjny z kościołem i kapitularzem. Wiadomo, że w momencie kasaty klasztoru w 1538 r. klasztor miał przeora i dziesięciu braci.