Priory Road Cemetery, Huntingdon

Mary, Huntingdon - przeorat augustiański w Huntingdonshire, Anglia.

Data jego założenia nie jest znana. Dugdale sugeruje, że było to ponowne założenie anglosaskiej kanonii; jest to wiarygodny pomysł, ponieważ kilka innych przeoratów austinowskich było takich. Jako dom kanoników regularnych został założony przez Eustachego de Lovetot, szeryfa Huntingdon - najwyraźniej w ramach rekompensaty za jego pazerność jako szeryfa. Dziedzic Eustachego, William, był patronem klasztoru, a ponadto założył on również klasztor w Worksop, co wskazuje na rodzinne przywiązanie do augustianów. Kanonicy regularni zajmowali kościół już w latach 90. Około 1098 r. matka Krystyny z Markyate siedziała i patrzyła na klasztor, z którego wyleciał gołąb i wylądował na jej rękawie - wiedziała więc, że jej córka jest błogosławiona. Christina była uczona przez Sueno, kanonika z Huntingdon. W 1114 r. Robert, podprzeor, opuścił Huntingdon, aby pomóc Gilbertowi, szeryfowi Huntingdon, Cambridgeshire i Surrey, w założeniu przeoratu Merton.

Henryk I potwierdził nadania i ziemie należące do przeoratu; jego żona Matylda Szkocka była jedną z osób, które przyczyniły się do rozwoju ruchu augustiańskiego w Anglii i Walii. Jej brat, Dawid I Szkocki, był również earlem Huntingdon i dobroczyńcą opactwa Huntingdon. Syn Williama de Lovetot, Richard, również był dobroczyńcą; jego synowie zmarli bezpotomnie; córki wyszły za mąż za miejscowych arystokratów, a przez najstarszą z nich, Amice, przeorat związał się z rodziną de Mandeville.

Przeorat miał około 16 kanoników, posiadał liczne ziemie i kościoły; jego bogactwo było częściowo przeznaczane na gościnność. W XIV wieku klasztor ucierpiał zarówno pod względem ekonomicznym, jak i z powodu Czarnej Śmierci. Wydaje się, że w XV w. nastąpił upadek moralny: wizytacja biskupia z 1420 r. wykazała, że zbyt wiele praczek włóczy się tam, gdzie nie powinny; wizytacja z 1435 r. upomniała kanoników za zastawianie klejnotów i trzymanie psów myśliwskich. Zakazała też kanonikom odwiedzania domu niejakiego Johna Clerka, którego żona była wątpliwej moralności. W 1440 r. nie było już wątpliwości co do jej moralności: miała romans z przeorem. Budynki popadały w ruinę, a kolejne dobra były zastawiane. Kolejni przeorzy, zwłaszcza Tomasz Herford, wprowadzali ulepszenia, ale w 1532 r. klasztor popadł w ubóstwo. Dwunastu kanoników było na tyle pobożnych, że w 1536 roku zapłacili wysoką grzywnę, aby zapobiec kasacie klasztoru, ale to ostatecznie dało im tylko dwa dodatkowe lata w domu. W 1538 r. ośmiu pozostałych kanoników zostało przeniesionych na emeryturę, a klasztor zniszczono.