Church of St Margaret Marloes, Pendine

Kościół św. Małgorzaty w Marloes jest kościołem parafialnym Kościoła Walijskiego dla parafii Eglwyscummin, w południowo-zachodniej części Carmarthenshire, w Walii. Obecny budynek pochodzi z XIV i XV wieku, a w 1878 i 1900 roku przeprowadzono jego renowację. Kościół posiada okrągły dziedziniec, co wskazuje na to, że miejsce to było prawdopodobnie wykorzystywane od czasów prehistorycznych. Na cmentarzu znaleziono płytę nagrobną z V wieku. Uważa się, że święty Cynin założył ten kościół jako jedną z serii stacji misyjnych w V wieku.

Przed 1900 r. na cmentarzu kościelnym znaleziono kamień Ogham. Inskrypcja na kamieniu jest w języku łacińskim i celtyckim, przy czym słowo "ingenia" zostało zastąpione łacińskim "filia". Ten rodzaj inskrypcji na kamieniu Ogham był powszechny w Irlandii, ale w momencie znalezienia go w kościele był to jedyny przykład poza tym krajem.

Kościół jest niewielkim budynkiem położonym w zagłębieniu terenu. W 1710 r. uznano go za ruinę, a jego dach pochodzi z XVIII w. i ma kształt zębatki. W oknach znajdują się dobre witraże, duży rzeźbiony ołtarz dębowy i wyposażenie kościoła z 1882 roku. Margaret Marloes, której poświęcony jest kościół, była siostrzenicą Guy de Brian, lorda Laugharne; jej czternastowieczny posąg został przeniesiony do kościoła z cmentarza w 1902 r. ponieważ ulegał erozji.

W 1900 r. była to wiejska parafia licząca 240 mieszkańców. Kościół wymagał natychmiastowego remontu, na który nie starczało pieniędzy. Towarzystwo Ochrony Starożytnych Budowli zbadało budynek w celu oszacowania kosztów koniecznych napraw. Za zgodą miejscowego biskupa wystosowano apel o fundusze na renowację za pośrednictwem czasopisma Archaeologica Cambrensis.

Ustalono, że obecna budowla pochodzi co najmniej z XIII wieku. Datowanie utrudniał brak ornamentyki kościoła. Podczas badań odkryto mały kwadratowy otwór na północnej ścianie nawy oraz częściowo podziemny łuk w ścianie południowej, co sugeruje, że pod obecną budowlą mógł znajdować się wcześniejszy obiekt sakralny. Konieczne naprawy zakończono w 1901 roku.

Kościół został uznany za budynek klasy I 30 listopada 1966 r. jako przykład "doskonałego, małego, średniowiecznego kościoła ze sklepioną nawą i kruchtą; godny uwagi przykład renowacji w stylu Arts and Crafts, związanej z Philipem Webbem, z wyjątkowym wyposażeniem wnętrza i witrażami". Krzyż na cmentarzu kościelnym został uznany za zabytek klasy II 1 grudnia 2001 r.