Bury Camp, Park Wodny Cotswold

Bury Camp to miejsce, w którym znajduje się wielopoziomowe wzgórze z epoki żelaza w hrabstwie Wiltshire w Anglii. Zajmuje ono trójkątny cypel Colerne Down na południowym skraju wzgórz Cotswold, pomiędzy dwoma ostrogami doliny rzecznej. Zamknięty obszar o powierzchni około 9,2 ha otoczony jest rowem o szerokości 4 m i głębokości do 1 m oraz zewnętrznym wałem o wysokości do 1,5 m po stronie wschodniej i północno-zachodniej oraz do 2 m po stronie południowo-zachodniej, biegnącym przez szyję cypla.

Kontury terenu zapewniają doskonałą naturalną obronę od strony północnej i wschodniej. Po stronie południowo-zachodniej, gdzie nie ma naturalnej obrony, znajduje się kolejny rów o szerokości 4 m i głębokości 1 m oraz wał zewnętrzny o wysokości do 2 m i szerokości do 3 m. Wały te poprzecinane są licznymi groblami, co można interpretować jako wskazówkę, że budowa monumentu nigdy nie została w pełni ukończona. Wejście znajdujące się pośrodku południowo-zachodniej strony uważa się za pochodzące z czasów nowożytnych. W północno-wschodnim narożniku wewnętrzny brzeg skręca do wewnątrz, tworząc lejkowate wejście prowadzące do wydrążonej drogi biegnącej w dół stromej skarpy do doliny poniżej. Kolejne wejście, znajdujące się około jednej czwartej drogi wzdłuż północno-zachodniej strony, również składa się z obwałowań skręcających do wewnątrz i tworzących lejkowate wejście.

Na zdjęciach lotniczych widoczne jest niewielkie ogrodzenie w obrębie obozu. Jest to okrągły plac o średnicy 72 m, z brzegiem i zewnętrznym rowem. Miejsce to jest wpisane na listę narodowych zabytków nr 28993.

Wykopaliska prowadzone pod kierunkiem Denisa Granta Kinga od 1959 roku ujawniły kilka dobrych przykładów murów z kamienia suszonego z epoki żelaza i pozwoliły odnaleźć pozostałości znacznie wcześniejszej struktury, która istniała przy północno-wschodnim wejściu, na co wskazują wały z kamienia suszonego w północnym wale. W drugim etapie wejście zostało przebudowane i poszerzone. Przy północno-zachodnim wejściu odkryto cztery rozmieszczone naprzemiennie otwory na słupy oraz cylindryczną jamę o głębokości 0,66 m, interpretowaną jako otwór na słup bramny.

Ogólną historię fortu, począwszy od jego początkowej budowy, można datować na około 350 r. p.n.e. jednak znaleziono różne neolityczne i mezolityczne narzędzia krzemienne, wskazujące na znacznie wcześniejsze użytkowanie. Na terenie obozu znaleziono artefakty krzemienne, w tym skrobaki, rdzenie i płatki. Znaleziono również żarna obrotowe i siodłowe, a także prawdopodobnie kamień do polerowania siekier. W 1960 roku odzyskano 175 odłamków ceramiki. Wszystkie, z wyjątkiem jednego, były zwykłymi, grubymi naczyniami bez śladu dekoracji.

Spośród szczątków organicznych znaleziono tylko dwa fragmenty kości ludzkich, natomiast znaleziono od 400 do 500 fragmentów kości zwierzęcych. Były to typowe zwierzęta domowe, takie jak owce, kozy, bydło, świnie, konie i psy. Sześć okazów należało do bardzo dużych ptaków, prawdopodobnie łabędzi lub gęsi. Znaleziono również kości jeleni, lisów, królików i norników. Stosunkowo rzadkie występowanie zwierząt innych niż domowe może sugerować, że obóz był oparty na hodowli i że jest mało prawdopodobne, aby polowanie odgrywało dużą rolę w gospodarce żywnościowej obozu.