Stanner Rocks

Stanner Rocks to zaokrąglone wzgórze, miejscami strome, które leży w pobliżu granicy Walii z Anglią, pomiędzy Walton a Kington. Można tu znaleźć wspaniałą kolekcję dzikich roślin. Ciepłe promienie słoneczne i wysuszające wiatry w części zwróconej na południe tworzą idealne środowisko dla roślin, które częściej można spotkać w basenie Morza Śródziemnego. Najsłynniejszą specjalnością Stanner Rocks jest piękna i nieuchwytna lilia Radnor o małych, gwiaździstych, żółtych kwiatach.

Kompleks Stanner-Hanter to zespół skał, które wychodzą na Wzgórzu Stanner i pobliskim Wzgórzu Hanter oraz w Lesie Worsel. Od dawna uważa się je za najstarsze w Walii, ponieważ datowane są na około 700 milionów lat BP metodą datowania rubidowo-strontowego. Składają się one z gabro, diorytu i granitu. Współcześnie przeprowadzono niewiele badań nad tym kompleksem. Skały te były różnie opisywane: jako pułapka hiperstenowa; grzbiet archeoński; lakkolit karboński; kompleks igieł trzeciorzędowych; oraz intruzja karbońska.

Holgate & Knight-Hallowes zasugerowali pochodzenie prekambryjskie na podstawie występowania klastów dolerytu związanych z osadami longmyndyjskimi w pobliskim kamieniołomie. Duża część tego zamieszania musi być związana z uskokowym charakterem kompleksu, który nie pozwala na bezpośrednią kontrolę stratygraficzną wieku jego powstania. W późnych latach 70. powszechna akceptacja teorii tektoniki płyt spowodowała ponowne zbadanie prekambryjskich i paleozoicznych skał iglastych południowej Brytanii. Thorpe et al. dokonali najwcześniejszych odkryć, identyfikując wapienno-alkaliczny charakter wielu z tych odsłonięć i interpretując te dowody jako produkt prekambryjskiej subdukcji. Kompleks Stanner-Hanter nie był objęty tymi badaniami, być może z powodu jego znacznych zmian, a być może z powodu ograniczonego zakresu typów skał. W 1980 r. Pachett i in. opublikowali wiek izotopowy Rb/Sr 702 ± 4 Ma, co potwierdziło neoproterozoiczny wiek kompleksu i uczyniło go najstarszą datowaną sekwencją skalną w południowej Brytanii. Szersze datowanie skał z okresu Avalonu zarówno w południowej Brytanii, jak i w Kanadzie Morskiej pozwoliło na podzielenie subdukcji Avalonu na kilka etapów. Gibbons & Hõrak zgrupowali kompleks Stanner-Hanter z kompleksem Malverns, umieszczając je w ramach wydarzenia 1 w Avalonie, czyli wczesnej fazy budowy łuku, która została datowana na 677Ma. W interpretacji tej kryje się jednak założenie, że skały Stanner-Hanter mają skład wapienno-alkaliczny. Nieco starsze doleryty i gabrozy z Avalonianu Nowej Fundlandii mają bardziej prymitywne powinowactwo oceaniczne związane z riftingiem i tworzeniem się prymitywnej skorupy oceanicznej.